آمد مه غم بهر عزاداری زینب

شد موسم غمخواری بی‌یاری زینب

فریاد که از ظلم یزید آن سنگ می‌شوم

فرزند نبی کشته شده بی‌کس و مظلوم

سرو قد اکبر چو در آن دامن صحرا

افتاد ز شمشیر ستمکاری اعدا

بنشست چو شمر شقی آن کافر دوران

بر سینه بی‌کینه سلطان شهیدان

بردند چو از رخ یپه شام نقابش

بستند چو بر گردن و بازوی طنابش

آن شب که روان شدی به سوی کوفه ویران

دادند بوی جا ز جفا گوشه زندان

در شام به ویرانه چو دادند مکانش

خون گشت چو (صامت) ز بصر اشک روانش