آمد مه غم بهر عزاداری زینب

شد موسم غمخواری بی‌یاری زینب

فریاد که از ظلم یزید آن سگ میشوم

فرزند نبی کشته شده بی‌کس و مظلوم

سرو قد اکبر چو در آن دامن صحرا

افتاد ز شمشیر ستمکاری اعدا

بنشست چو شمر شقی آن کافر دوران

بر سینه بی‌کینه سلطان شهیدان

بردند چو از رخ سپه شام نقابش

بستند چو بر گردن و بازوی طنابش

آن شب که روان شد به سوی کوفه ویران

دادند به وی جا ز جفا گوشه زندان

در شام به ویرانه چو دادند مکانش

خون گشت چو (صامت) ز بصر اشک روانش