گفت شه تشنه لبان زیر تیغ

آب ز شمشیر مرا آرزوست

کز غمت ای اکبر رعنا جوان

تا که بسوزم همه کون و مکان

طفل یتیم حسن مجتبی

گفت که ای عمه مرا کن رها

جان کنم اندر ره عمم فدا

باغ جنان در بر شهزاده‌ها

بست چو شمر از ره جور و ستم

سلسله بر بازوی صید حرم

گفت از این سلسله زینب چه غم

همدم خود در ره شام خراب

(صامت) از این واقعه دردناک

زن به سر و جامه به تن ساز چاک

تا شوی از این غم عظمی هلاک

بهر عزای شه دین زیر خاک