بر کودکانم در حرم بده گوش

کز تشنگی دارند اضطرابی

ترسم زنند آتش به خانمانت

گر بر کشند آه از دل کبابی

زاری کنم هر چند در پر تو

بر من نمی‌گویی چرا جوابی

کردی هدف بر ناوک ملامت

تا چند غافل از صف حسابی

نه بر دل غمگین بود توانی

نی بر تن افسرده مانده تابی

در این زمین کاری به کس ندارم

داری چرا در کشتنم شتابی

ای سنگدل تا کی دلت سیاه است

بیدار شو ظالم اگر بخوابی

از حق پیغمبر نما رعایت

گر خضم اولاد ابوترابی

روز جز با دوستان همدم

آسود و وارسته از عذابی