دوش با جسمی پر از اندوه جانی پر ملال

برگزیدم خلوت دل چون برون از قیل و قال

ناگهان شد مرغ روحم همره کبک خیال

سوی معراج تفکر هر دو بگشودند بال

خیل و سیل روزگار و حب دنیا یک طرف

جیش عیش و عشرت و راه تمنا یک طرف

فکر و ذکر مهوشان خوب و زیبا یک طرف

حرف صرف و نحو اشکال و معما یک طرف

جهد کن داری به کف تا خود زمام اختیار

یوسف خود را از این چاه هوسناکی برآر

بر به مصر عزت و بنشان به تخت افتخار

این زلیخای جهان زالست و زشت و نابکار

سعی تا کی بهر جمع مال دنیا می‌کنی

آتش سوزان برای خود تمنا می‌کنی

نقد عمر خویش را با جهل سودا می‌کنی

خویش را در روز محشر خوار و رسوا می‌کنی

نکته‌ها دارد مسلمانی به حق ذوالمنن

رو عبث نام مسلمانی منه بر خویشتن

خود بده انصاف آخر کی روا بُد جان من

تو به کنح راحت و انواع نعمت مقترن

ای بسا کافر که اندر وقت مردن خوب مرد

وی بسا مسلم که اندر عین زشتی جان سپرد

نصف نانی داشت آن کافر ولی تنها نخورد

و آن مسلمان پنجه انفاق و بذل خود فشرد

من نمی‌گویم گدا را کن غنی خود را فقیر

یا که او را از فتوت کن عزیز و خود اسیر

گاهگاهی عذر او در زیردستی در پذیر

گاهگاهی گر ز پا افتاد او را دست گیر

داری از سائل دریغ از لقمه نان خویشتن

پس بدو مفروش باد عز و شأن خویشتن

باز دار از طعنه‌اش طعن زبان خویشتن

گر به یاد ظلم دادی آشیان خویشتن

ای که سقف آشیان را تا ثریا می‌بری

پایه دیوار هستی را به دریا می‌بری

خود ببین امروز تا آخر به فردا می‌بری

چند مال مردمان را بی‌محابا می‌بری

کو کسانی را که زیب و زینت و فر داشتند

حشمت جاه و جلال و اسب و استر داشتند

تخت و تاج و ملک و مال و گنج و گوهر داشتند

باغ و بستان قصر و ایوان کاخ شش‌در داشتند

کو کیومرث چه شد طهمورث و هوشنگ و جم

شد کجا ضحاک و افریدون شه صاحب علم

سلم و تور و ایراج و بوذر منوچهر دژم

کو پشنگ و بهمن و اسفندیار و زادشم

الغرض اموال دنیا را دو خسران بیش نیست

مرد منعم هیچوقتی فارغ از تشویش نیست

در جهان از خوف سلطان نوش او بی‌نیش نیست

در قیامت ایمن از خوف حساب خویش نیست

حق تو را دست طلب پای توانا داده است

عقل دانا فهم برنا چشم بینا داده است

دیده و هوش و تمیز و درک معنی داده است

در تصرف ملک تن را بر تو یکجا داده است

گوئیا از راه دور خویش غافل گشته‌ای

گشته‌ای از حق گریزان محو باطل گشته‌ای

پشت از پیری خمید باز جاهل گشته‌ای

در ره توفیق و طاعت کند و کاهل گشته‌ای

(صامتا) از کید دنیای دنی هشیار باش

بس بود خواب گران رو اندکی بیدار باش

بهر تحصیل سعادت روز و شب در کار باش

جویی ار عزت به نزد اهل دنیا خوار باش