داد دوشینه مرا هاتف غیبی آواز

کای به زندان تن و طالب خلوتگه راز

چه قصیر است تو را همت و آمال دراز

تا بود بسته در مرگ و در رحمت باز

ای هما صعوه‌صفت چند اسیر قفسی

سر ز بالین هوس بازنگیری نفسی

هر دمی آرزویی در دل و در سر هوسی

ترسم از این همهٔ بار به منزل نرسی

ای توانگر که تو را فکر تهیدستی نیست

شام این دار فنا را سحر هستی نیست

شجر عمر تو را جز ثمر پستی نیست

این می‌ حب جهان قابل بدمستی نیست

حیف از این عمر گرانمایه که نشناخته‌ای

قدر او را و چنین مفت ز کف باخته‌ای

تیر تدبیر به صید تن خود آخته‌ای

مرگ را مصدر افسانه خود ساخته‌ای

می‌کنی دعوی دانایی و این است عجیب

که تو را داده چنین شعبده دهر فریب

او فکنده است بدینسان ز فرازت به نشیب

گر شوی با خبر از وحشت این دشت مهیب

آنچنان بایدت از عجز سرافکنده کنی

کز تواضع همه ابنای جهان بنده کنی

بیخ و بنیاد حسودان همگی کنده کنی

ای که بر حال ضعیفان جهان خنده کنی

سخت با زال جهان طرح وفا ریخته‌ای

در شهواری و با خاک درآمیخته‌ای

خاک بر فرق ز غربال عمل بیخته‌ای

با جهان این سر و کاری که تو انگیخته‌ای

تا توانی به کسی تهمت بیهوده مبند

آنچه بر خود نپسندی به کسی هم مپسند

بر تعجب به تبسم مشو و هرزه مخند

تا شود نام نکوی تو در آفاق بلند

سر به زانوی غمت چند پی بود و نبود

چون بود تو نابود از این بود چه سود

گیرم اندر همه عمر آنچه نبودت همه بود

باید این گونه به سر برد در اقلیم وجود

تا اسیر من و مائی ز سعادت دوری

ز وصال همه یاران وطن مهجوری

با همه ما و منت طعمه مار و موری

من ندانم به چه امید چنین مغروری

همنشینان تو در خاک سیه خوابیدند

پای امید به دامان کفن پیچیدند

هر چه با دست بکِشتند همان را چیدند

همچو (صامت) ثمر کِشته خود را دیدند