دوش با پیک خیالت گفتگویی داشتیم
تا سحر مانند مستان های و هویی داشتیم
از سر بی‌مغز ما کیفیتی حاصل نشد
جز که بار دوش خود حالی سبوئی داشتیم
مرحبا ای عشق صلح انگیز کز تاثیر تو
یار شد با ما به عالم گر عدوئی داشتیم
گر نشد از شرم کاری پیشرفت ما نشد
ورنه نزد دلبر خود آبرویی داشتیم
همچو قمری در خیال قد آن سرور روان
بسته اندر طوق بی‌تابی گلویی داشتیم
همچو قمری در خیال قد آنسرور روان
بسته اندر طوق بی‌تابی گلویی داشتیم
چون فقیری کو بنان جو قناعت می‌کند
دوش بیرویت به سوی ماه روئی داشتیم
جز گل نشگفتگی نشگفت از گلزار من
یاد آن عهدی که چون ل رنگ و بویی داشتیم
سستی طالع‌نگر (صامت) که اندر دوستی
شد به زشتی فاش هر نام نکویی داشتیم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به گفتگو با خیال معشوق خود اشاره می‌کند و عواطف و احساسات عاشقانه‌اش را به تصویر می‌کشد. او از شادی و شوری که در این گفت‌وگو احساس کرده، صحبت می‌کند و به نوعی از ناامیدی در بیان احساساتش یاد می‌کند که هیچ نتیجه‌ای برایش نداشته است. شاعر به عشق اشاره می‌کند که با وجود چالش‌ها، آرامش‌بخش و تأثیرگذار است و می‌گوید اگرچه ممکن است در برابر محبوبش شرم زده باشد، اما در دلش آبرو و احترام دارد. همچنین به زیبایی محبوب و یاد روزهای گذشته اشاره می‌کند و در نهایت به ناامیدی و عدم کامیابی در عشق می‌رسد.
هوش مصنوعی: دیشب با خیال تو گفت و گوی طولانی‌ای داشتیم و تا صبح مانند مست‌ها شادی و سر و صدا کردیم.
هوش مصنوعی: از نادانی و پوچی ما هیچ نتیجه‌ای به دست نیامد، جز اینکه بار سنگینی بر دوش خود داشتیم و فقط مانند یک سبو یا ظرف بودیم.
هوش مصنوعی: سلام ای عشق که به واسطه تو، دوست ما در این دنیا به صلح و آرامش رسید، حتی اگر دشمنی داشتیم.
هوش مصنوعی: اگر از شرم خودمان جلو نرفتیم، دلیلش این است که نزد معشوق خود آبرو و اعتبار خوبی داشتیم.
هوش مصنوعی: مانند مرغی به نام قمری که در خیالش به قد و قامت آن معشوق خود فکر می‌کند، ما نیز در آرزوی او اسیر و بی‌تاب بودیم، همچنان که مرغی در قید و بندهای خود غم‌گینی و اشتیاق را در گلویش احساس می‌کند.
هوش مصنوعی: همچون قمری در خیال خود، قد آن محبوب را می‌دیدیم و همچون آن پرنده، در حسرت و افسردگی آن، گردن بی‌طاقت و دلتنگی داشتیم.
هوش مصنوعی: انسان فقیر که به داشتن مقداری قناعت می‌کند، شب گذشته چهره‌ات را که به سمت ماه می‌نگریست، در خاطر دارم.
هوش مصنوعی: جز گل، چیزی از باغ من شکوفا نشده است؛ یاد آن زمانی می‌کنم که رنگ و بویی داشتیم.
هوش مصنوعی: در این بیت، به این موضوع اشاره شده که شخصی با ناپسند بودن در دوستی‌ها، باعث شده که نام‌های نیکویی که داشتیم به زشتی و ناپسندی تبدیل شوند. به نوعی نشان می‌دهد که رفتارهای ناپسند و کم‌توجهی به روابط باعث شده تا خوبی‌ها و نام‌های نیک دچار آسیب و تغییر شوند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال ۲ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.