کجا در خاطر آن مه در آیم

نشسته گرد خواری بر رخ از عشق

بچشم غیر از آن رو کم نمایم

در وصلش زنم هر دم ضمیری

که تا بر خود بلا را در گشایم

دل بکوی یار و من بسیار دور افتاده ام

او به دل نزدیک و من از یار دور افتاده ام

آنچه می بینم به رویت نیست در روی دگر

ورنه میدادم ز جورت دل به بدخوی دگر

زآنهمه خواری کنی با من که میدانی نماند

پای رفتن ز آستانت بر سر کوی دگر

شود از خواب بیدار و چو بیند روی در رویم