ما مردم مستیم نیاید ادب از ما

المنته لله که بصد مرحله دور است

اندوه غم از یار، چو عیش و طرب از ما

یا رب سببی ساز که بیرون رود آزار

ز آن طبع که آزرده شده بی سبب از ما

ترسم که طلبکاری عشاق نداند

شوخی که برد عقل و خرد بی طلب از ما

مهدی لقب خود سگ آن کوی نهادیم

باشد که بماند بجهان این لقب از ما

کار من در غم عشق تو بجز ماتم نیست

چند گویم غم خود با تو و گویی غم نیست

شب روشن است کنج غم از برق آه ما