«ای تو سلطان ملک زیبایی

ما گدا پیشه گان تماشایی »

ای رخت ماه اوج زیبایی

قامتت سرو باغ رعنایی

سرو و گل را اگر بود با تو

دعوی حسن و لاف زیبایی

سرو بر جا بماند از خجلت

چون خرامان بباغ فرمایی

گل ز شرم رخ تو آب شود

اگر از پرده روی بنمایی

ماه را با رخ تو نسبت نیست

سرو را با قد تو مانایی

سرو آزاده ایست گوشه نشین

هرزه گردی است ماه هر جایی

ای تو شاه سریر دلجویی

« ای تو سلطان ملک زیبایی »

شاه خوبان عالمی و تو را

« ما گدا پیشه گان تماشایی »

روز میدان ز خر گه لعلی

چون گل غنچه گر برون آ یی

عزم میدان کنی و چون خورشید

عالم از وری خود بیارایی

زلف چوگان صفت بدوش نهی

وز بتان گوی حسن بربایی

شاخ گل را از تفاخر سر ز گردون بگذرد

نو گل من گر زند بر گوشه دستار گل

شب تا بروز گریه جانسوز میکنم

بی تو شبی بخون جگر روز میکنم