آیت رحمتی چنین نامده بر زمین فرو

حلقه لعل بتان را نه ز جان ساخته اند

بلکه جان را ز لب لعل بتان ساخته اند

هرگز سوی من چشم کرم باز نکردی

کاز ناز بمن عربده آغاز نکردی

دادی بسخن وعده ام و لب نگشودی

گفتی که کنم مرحمتی باز نکردی

از سبزه دمد گل چو تو را سبزه ز گل خاست

در حسن چرا دعوی اعجاز نکردی

قضا که صورت یوسف چنان لطیف رقم کرد

برای صورت خوب تو امتحان قلم کرد

گه دل از عشق بتان گه جگرم می سوزد

عشق هر لحظه بداغ دگرم می سوزد

من ز خود بی خبر و آتش هجران در سر