خواهم ایدل محو دیدارت کنم

جلوه گاه روی دلدارت کنم

واله آن ماه رخسارت کنم

بسته آن زلف طرارت کنم

تا شوی آواره از شهر و دیار

تا شوی بیگانه از خویش و تبار

بگسلی زنجیر عقل و اختیار

سر بصحرا پس نهی دیوانه وار

دوش کز من گشت خالی جای من

آمد آن یکتابت رعنای من

شد ز بعد لای من الای من

گفت کی در عاشقی رسوای من

گر تو خواهی کز طریقت دم زنی

پای باید بر سر عالم زنی

نی که عالم از طمع بر هم زنی

چون دم از آمال دنیا کم زنی

ساعتی در خود نگر تاکیستی

از کجائی و چه جائی چیستی

در جهان بهر چه عمری زیستی

جمع هستی را بزن بر نیستی

هیچ بودی در ازل ای بی‌شهود

خواستم تا هیچ را بخشم وجود

پس جمادت ساختم اول ز جود

گر شوی خود بین همانستی که بود

از جمادی بردمت پس در نبات

وندر آنجا دادمت رزق و حیات

خرمت کردم ز باد التفات

چون ز خارستان تن یا بی‌نجات

در نباتی چون رسیدی بر کمال

دادمت نفس بهیمی در مثال

پس تو با آن نفس داری اتصال

گر نمائی دعوی عقل و کمال

خواستم در خویش چون فانی ترا

بر دمیدم روح انسانی ترا

یاد دادم معرفت دانی ترا

کردم آن تکلیف جبرانی ترا

باز خواهم در بدر گردانمت

از حقیقت با خبر گردانمت

مطلق ازجنس بشر گردانمت

ثابت از دور دگر گردانمت

از دمم لاشیی بودی شیی شدی

مرده بودی یافتی دم حی شدی

واقف ز موت ارادی کی شدی

چون ز هست خود بکلی طی شدی

گر تو خواهی بر امان‌الله رسی

آن امان من بود در مفلسی

باش مفلس در مقام بیکسی

گرچه زری بازجو طبع مسی

زانکه کردی یکنفس یادم یقین

باب معنی بر تو بگشادم یقین

من خط آزادیت دادم یقین

گر بعجب افتی که آزادم یقین

چونکه دادم از صراطت آگهی

خود نمودم در سلوکت همرهی

تا که شد راهت بمقصد منتهی

گر تو پنداری که خود مرد رهی

چون زِ من خواهی دم عشق ای پسر

بدهمت دم تا شوی آدم سیر

پس چو شاهانت نهم افسر بسر

ور شوی مغرور باز از یک نظر

می‌ تنی تا کی همی بر دور خود

همچو کرم پیله دایم ای ولد

یا ندانی اینکه قرنی بی رشد

در ره دین ار دوی باری بجد

من تر خواهم ز قید تن بری

تو نداری جز سر تن پروری

پس کنم تا این سرت را آن سری

سازمت هر دم بدردی بستری

تا شوی تسلیم تو در امر پیر

همچو صید مرده در چنگال شیر

گردی از موت ارادی ناگزیر

گه ببالایت برم گاهی بزیر

تا بود خام این وجود سرکشت

باز بکشم زاتش اندر آتشت

حوش بسوزم این دماغ ناخوشت

پخته بیرون ارم از غل و غشت

گاه بردار فنا آویزمت

گه بخاک و گه بخون آمیزمت

گه بسر خاک مذلت ریزمت

گاه در غربال محنت بیزمت

تا نفس داری رسانم ای عجب

هر نفس صدر بار جانت را بلب

هر زمان اندازمت در تاب و تب

فارغت یکدم نسازم از تعب

بر تنت تا هست از هستی رمق

گیرم و سازم بهیچت مستحق

هر چه بگشائی تو زین دفتر ورق

من بهم بر پیچمش بازاز نسق

گر حدیث از روح گوئی گر ز تن

جز من و ما نیست هیچت در سخن

تا نبینی هیچ دگر ما و من

سازمت گنگ و کر و کور از محن

آفتاب ای مه نهم پالان تو

بر زنم بر هم سر و سامان تو

جان تو بسته است چون بر نان تو

نانت گیرم تا بر آید جان تو

تا بگردانی ز من رو سوی خلق

بازگردانم ز رؤیت روی خلق

بدکنم بد با تو خلق و خوی خلق

نادمت سازم ز گفت‌وگوی خلق

گر هزارت سر بود در تن هلا

کوبم آن یکجا بسنگ ابتلا

ماندت چون زان همه یکسر بجا

همچو منصور آنسرت را زیر پا

تا زنم آتش ترا بر جسم و جان

سوزم از نار جلالت خانمان

سازمت جاری انالحق بر زبان

سنگ باران بر سر دار آن زمان

گر براه عشق پا افشرده

و ر بسر صوفیان پی برده

سر همانجا نِه که باده خورده

آنچنان یعنی که از خود مرده

گر کنی از بهر دنیا طاعتی

خود نماند بر تو غیر از رحمتی

زانکه تو مرزوق بعد از قسمتی

ور ز طاعتها مرید جنتی

در تذکر خواهی ار اشراق من

عاشق نوری تو نی مشتاق من

خارجی از زمره عشاق من

در حقیقت گر شوی اوراق من

گه حدیث از شرکنی گاهی ز خیر

گه سخن از کعبه گوئی گه ز دیر

گاه دل بر ذکر بندی گه بسیر

گر نپردازی ز من یکدم بغیر

گه بتن گاهی بجان داری نظر

گه بچشم شاهدان داری نظر

چون برهمن بر بتان داری نظر

تا بر این و تا بر آن داری نظر

گاه بر گل گه بنرگس عاشقی

گه بقاقم گه باطلس عاشقی

بر درم گاهی چو مفلس عاشقی

فارغ از من تا بهر کس عاشقی

گه بکست و جاه و مالستت هوس

گه بعمر بی زوالستت هوس

گه بر امکان و محالستت هوس

هر دمی بر یک خیالستت هوس

آخر از خود یک قدم برتر گذار

این خیالات هبا از سر گذار

کام دنیا را بگاو و خر گذار

یک نماز از شوق چون جعفر گذار

کاهلی تاکی دمی در کار شو

وقت مستی نیست همین هوشیار شو

خواب مرگستت هلا بیدار شو

کاروان رفتند دست و بار شو

بارکش زین منزل ایجان پدر

کاین بیابان جمله خوفست و خطر

مانی ار تنها شود خونت هدر

دست غم زین بعد خواهی زد بسر

گوش دل دار ای جوان بر پند پیر

شو در این بحر بلا هم بند پیر

کرده کی کس را زیان پیوند پیر

گر شوی از جان تو حاجتمند پیر

جان بابا از حوادث وز خطر

جز بسوی من ترا نبود مفر

هین مرو از کشتی عونم بدر

تا چو ابراهیم و یونس ای پسر

با وجود آنکه در جرم و گناه

عمر خود در کار خود کاری تباه

گربکوی رحمتم آری پناه

سازمت خوش مورد عفو اله

گرچه در بزم حضوری این فقیر

گرچه مراّت ظهوری ای فقیر

گرچه غرق بحر نوری ای فقیر

باز از من دان که دوری ای فقیر

قصه کوته بنده شو در کوی من

تا بدل بینی چو موسی روی من

زنده گردی چون مسیح از بوی من

عاشقانه چون کنی روسوی من

دم غنیمت دان که عالم یک دم است

آنکه بادم همدم است او آدم است

دم زمن جو کآدم احیا زین دم است

فیض این دو عالم اندر عالم است

صاحب دم اندرین دوران منم

بلکه در هر دور شاه جان منم

باب علم و نقطه عرفان منم

آنچه کاندر و هم ناید آن منم

گرچه از معنی و صورت بالوصول

مطلقم در نزد ارباب عقول

لیک بر ارشاد خلق اندر نزول

هر زمان ذاتم کند صورت قبول

انبیا را در نبوت رهبرم

اولیا را در ولایت سرورم

مصطفی را ابن عم و یاورم

حیدرم من حیدرم من حیدرم

جلوه‌گر هر عصر در یک کسوتم

این زمان اندر لباس رحمتم

همین علی رحمت ذوالقدرتم

گرشوی از جان گداای همتم

در خصالم رحمت‌العالمین

در جمالم راحم رحم آفرین

در جلالم پادشاه یوم دین

در گه ایاک نعد نستعین

من صراط مستقیمستم هله

هرچه جز من راههای باطله

یک نگاهم به ترا از صد چله

دل به من در اهدناکن یک دله

تا نه بیرونت برد دیو رجیم

ای برادر زین صراط مستقیم

زن بنام من همی بی‌ترس و بیم

دم ز بسم‌الله الرحمن الرحیم

من طلسم غیب و کنزلاستم

چون بکنز لا رسی الا ستم

یعنی از الا و لا بالاستم

نقطه‌ام بارا ببا گویاستم

مظهر کل عجایب کیست من

مظهر سر غرائب کیست من

صاحب عون نوائب کیست من

در حقیقت ذات واجب کیست و من

گرز سر خود زنم دم اندکی

خاطر لغزنده افتد در شکی

اینقدر دان گر تو صاحب مدرکی

نیست پیدا از هزاران جز یکی

شب گذشت ای بلبل آشفته حال

روی گل بین در گذر از قیل و قال

باش حیران یک زمانم بر جمال

شود چو طوطی در پس آئینه لال