نفس گردیده جری جرم فزون طاعت کم

بسته راه از همه سو جز بخداوند کرم

آنکه با فضل وی آثام نماند به جهان

آنکه با عفو وی اجرام نیابد بقلم

آنکه مهرش شده بر زهر حوادث تریاق

آنکه نامش شده بر زخم سوانح مرهم

گشت مردود ره از ترک رضایش ابلیس

گشت منظور حق از یمن ولایش آدم

رجس برخاست چو او بد متنفر ز حرام

بت بر افتاد چو او شد متولد بحرم

هر چه جز ذکر وی افسانه بود در گیتی

هر چه جز مدح وی ار جوفه بود در عالم

مدح آن دارد کش نیست در اوصاف همال

پاک ز اغراق واراجیف و اکاذیب و ستم

نیست آنگونه که در مدحت او هیچ اغراق

ناید اغراق مرا هم بزبان و بقلم

سخنی کان نه زافراط و ز تفریط عری است

راستی نزد خرد نیست بمعنی محکم

سخن انگونه سرایم که در آیین خواص

هست مقرون همه برصحت و برهان حکم

خفت برجای رسول مدنی در شب غار

فارغ از یار و عدو بی طرف از شادی و غم

رفت در مکه و خود سوره بحج برد و بخواند

وانکه او را همه خونی ز خداوند وخدم

روز میدان بروش سیل و بسختی چون کوه

بی ز اندیشه که خصم است مگس یا رستم

کند با قوت سرپنجه در ارحصن یهود

چون بخیر ز پی فتح برافراخت علم

مشکلی در کف عزمش به نبودی مشکل

نکته در ره فکرش به نماندی مبهم

دانی ار قامت اسلام شد از تیغ که راست

یا که در جنگ ز شمشیر نکرد ابرو خم

یا که بر کند ز طاق حرم اوضاع بتان

یا که زد کوکبه فارس یلیل بر هم

خالق از خلق شناسی و علی را زدنی

یار از غیر کنی فرق و صمد را زصنم

بخدا شرک نیاورد بیک چشم زدن

بود خاص این صفت او را بخداوند قسم

زآنکه بشناخته بد هستی خود را که جز او

نیست موجودی و جز ذات وجود است عدم

داد بر سائل انگشتر و این بود نشان

که بر او ختم بود جود و سخا فضل و همم

حلقه هستی از انگشت بر آورد که گشت

همچو یک حلقه بر ادوار ولایت خاتم

من نگویم بود از خلق جهان او بهتر

ز آنکه در وصف تناسب ز شروط است اقدام

کس نگوید که بود آینه اصفی ز سفال

همچنین لولو و یاقوت به از ترب و کلم

نیستند ایندو ز یک جنس که گوئی باشد

گوهر از خربزه به یا که حریر از شلغم

گفته آن عالم اسرار که نبود یکسان

آنکه می‌داند و آنکس که نداند با هم

نیست یعنی اسدالله مساوی با کس

کو شد اندر عمل و علم در آفاق علم

بجهان نامده یک مرد که اوصاف نکو

جمله ظاهر شود از وی ز عرب تا بعجم

بر سر حرف نخستین روم ای آنکه بود

عقلا در وصف تو مبهوت زبانها ابکم

شصت افزون شدم از عمر گرانمایه و نیست

در کف اندر ره فقرم بجز افسوس و ندم

اندران بزم که پیران همه جمعند مرا

دارم امید که شرمنده نسازی و دژم

توئی آن حیدر غیرت‌کش دریا دل راد

که بود کون و مکانت چو یکی قطره زیم

پیش دریاچه بود قطره که گیرد بروی

یا ثواب و گنهش چیست اقل یا اعظم

بزنا پیش تو دادند شهادت مردم

ستر فرمودی و گشتی ز گواهان درهم

نیست اینها عجب از خلق کریم تو که هست

درج در حوصله‌ات ما خلق از نور و ظلم

ما بخوان تو نشستیم و کریمان نکنند

رد مهمان بود ار چند بد از خوان نعم

باشد اینهم که نگارد قلم از طبع فضول

ورنه اکرام تو بر بربنده بلوح است رقم

تو نه آنگونه کریمی و نه آنگونه همیم

که بگویند بد از حاتم طائی اکرم

جز تو کس را بجهان هیچ نخواندی ذیجود

داند ارکس چه بود رسم کرم شرط همم

گشت چون فقر صفی از حرکاتت معمور

باد هم جان صفی از برکاتت خرم