ای شه مظلوم حسین وای وای

بی کس و محروم حسین وای وای

در ره تسلیم و رضا جز توکیست

جان به وفا کرده فدا جز تو کیست

بر سر بازار ولا جز تو کیست

مشتری جنس بلا جز تو کیست

غرقه ی دریای فنا وای وای

تشنه ی صحرای بلا وای وای

سر ز بدن مانده جدا وای وای

رفته سوی ملک بقا وای وای

خیل زنا صف به صف آراستند

قتل ترا یک تنه برخاستند

حرمت و جاه تو فروکاستند

ذل تو عزت خود خواستند

خسرو اقلیم الم وای وای

سرور بی خیل و حشم وای وای

کشته ی شمشیر ستم وای وای

تشنه لب وادی غم وای وای

قودم دغا قدر تو نشناختند

رایت حرب تو برافراختند

نخل تو از پای در انداختند

اسب ستم بر بدنت تاختند

یوسف گل پیرهنم وای وای

کشته خونین کفنم وای وای

بلبل شیرین سخنم وای وای

طوطی شکر شکنم وای وای

اهل جفا بهر تو اندوختند

هر چه جفا و ستم آموختند

ز آتش خشمی که برافروختند

خیمه و خرگاه ترا سوختند

میر علمدار توکو وای وای

لشکر و انصار توکو وای وای

مادر غم خوار تو کو وای وای

باب وفادار تو کو وای وای

چون تو به سوادی غم افتاده کیست

درد و بلا را چو تو آماده کیست

تن به دواهی همه در داده کیست

دل به شهادت چو تو بنهاده کیست

شاه ملایک سپهم وای وای

غرقه به خون بی گنهم وای وای

سر به زیر خاک رهم وای وای

خفته به خاک سپهم وای وای

رخش به عزم جدل انگیختی

گرد عزا بر رخ ما ریختی

خاک به خون بدن آمیختی

خاک سیه بر سر ما بیختی

بی تو چه سازدم به جهان وای وای

کز توصبوری نتوان وای وای

خاک مرا بر سر جان وای وای

زیست کنم بی تو چسان وای وای

روی بدان وجه خدایی کنم

زین پس از آن باب گدایی کنم

در غم او نوحه سرایی کنم

نوحه سرایی چو صفایی کنم

تا ز غمم باز خرد وای وای

بنده ی خویشم شمرد وای وای

از سر جرمم گذرد وای وای

نام گناهم نبرد وای وای