|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از عشقش به معشوق سخن می‌گوید و تأثیر عمیق و دردناک آن را بر دل و حال خویش توصیف می‌کند. او از بی‌قراری و اشتیاقش به زلف و چشم معشوق صحبت می‌کند و می‌گوید که دلش به اندازه برگ لاله سوخته است. شاعر احساس می‌کند که مانند روزگار شوریده است و از دلتنگی به شدت رنج می‌برد. در پایان، او به اوضاع خود اشاره می‌کند که اگر معشوق او را نادیده بگیرد، جز غم و اندوه چیزی از عشقش نمی‌ماند.
هوش مصنوعی: زلف‌های تو باعث بی‌قراری من است و عشق تو مرا مثل چشمانت در حالت خمار قرار داده است.
هوش مصنوعی: به خاطر اینکه دلم به حالت سوخته لاله می‌ماند، به عشق تو مانند لاله به رنگ برگش در آمده‌ام.
هوش مصنوعی: از آن موهای حیرت‌انگیز تو، مانند روزگار در هم‌ریخته و آشفته‌ام، که تنها به خاطر عشق تو این‌گونه شده‌ام.
هوش مصنوعی: اگر به من محبت نکنی، من از عشق تو با چشمانی پر از اشک و دلی پر از غم در حال رنج کشیدن هستم.
هوش مصنوعی: تا زمانی که مرا نادیده و بی‌ارزش می‌پنداری مثل خاک، من جز بادی که در دست دارم هیچ چیز دیگری از عشق تو ندارم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.