ادیب صابر » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۰

چون زلف تو بی قرارم از عشقت

چون چشم تو با خمارم از عشقت

زان روی که برگ لاله را ماند

دل‌سوخته لاله‌وارم از عشقت

زان زلف چو روزگار شوریده

شوریدهٔ روزگارم از عشقت

بارم ندهی و من ز دلتنگی

با دیدهٔ اشکبارم از عشقت

تا خوار مرا چو خاک می‌داری

جز باد به کف ندارم از عشقت