حرف آخر قافیه

رباعی شماره ۱: آن کیست که دل نهاد و فارغ بنشست

رباعی شماره ۲: تدبیر صواب از دل خوش باید جست

رباعی شماره ۳: آن کس که خطای خویش بیند که رواست

رباعی شماره ۴: گر در همه شهر یک سر نیشترست

رباعی شماره ۵: گر خود ز عبادت استخوانی در پوست

رباعی شماره ۶: تا یک سر مویی از تو هستی باقیست

رباعی شماره ۷: بالای قضای رفته فرمانی نیست

رباعی شماره ۸: ماهی امید عمرم از شست برفت

رباعی شماره ۹: دادار که بر ما در قسمت بگشاد

رباعی شماره ۱۰: نه هر که زمانه کار او دربندد

رباعی شماره ۱۱: ای قدر بلند آسمان پیش تو خرد

رباعی شماره ۱۲: شاها سم اسبت آسمان می‌سپرد

رباعی شماره ۱۳: ظلم از دل و دست ملک نیرو ببرد

رباعی شماره ۱۴: از می طرب افزاید و مردی خیزد

رباعی شماره ۱۵: نادان همه جا با همه کس آمیزد

رباعی شماره ۱۶: هر کس که درست قول و پیمان باشد

رباعی شماره ۱۷: هر دولت و مکنت که قضا می‌بخشد

رباعی شماره ۱۸: بس چون تو ملک زمانه بر تخت نشاند

رباعی شماره ۱۹: نه هر که ستم بر دگری بتواند

رباعی شماره ۲۰: مردان همه عمر پاره بردوخته‌اند

رباعی شماره ۲۱: عنقا بشد و فر هماییش بماند

رباعی شماره ۲۲: نه هر که طراز جامه بر دوش کند

رباعی شماره ۲۳: فرزانه رضای نفس رعنا نکند

رباعی شماره ۲۴: آن گل که هنوز نو به دست آمده بود

رباعی شماره ۲۵: افسوس بر آن دل که سماعش نربود

رباعی شماره ۲۶: با گل به مثل چو خار می‌باید بود

رباعی شماره ۲۷: جایی که درخت عیش پربار بود

رباعی شماره ۲۸: داد طرب از عمر بده تا برود

رباعی شماره ۲۹: دریاب کزین جهان گذر خواهد بود

رباعی شماره ۳۰: گر تیر جفای دشمنان می‌آید

رباعی شماره ۳۱: هرکس به نصیب خویش خواهند رسید

رباعی شماره ۳۲: درویش که حلقه دری زد یک بار

رباعی شماره ۳۳: از دست مده طریق احسان پدر

رباعی شماره ۳۴: گر آدمیی باده گلرنگ بخور

رباعی شماره ۳۵: چون خیل تو صد باشد و خصم تو هزار

رباعی شماره ۳۶: چون زهره شیران بدرد ناله کوس

رباعی شماره ۳۷: سودی نکند فراخنای بر و دوش

رباعی شماره ۳۸: ای صاحب مال، فضل کن بر درویش

رباعی شماره ۳۹: بوی بغلت می‌رود از پارس به کیش

رباعی شماره ۴۰: تا دل ز مراعات جهان برکندم

رباعی شماره ۴۱: چون ما و شما مقارب یکدگریم

رباعی شماره ۴۲: تنها ز همه خلق و نهان می‌گریم

رباعی شماره ۴۳: بشنو به ارادت سخن پیر کهن

رباعی شماره ۴۴: امروز که دستگاه داری و توان

رباعی شماره ۴۵: با زنده‌دلان نشین و صادق نفسان

رباعی شماره ۴۶: روزی دو سه شد که بنده ننواخته‌ای

رباعی شماره ۴۷: ای یار کجایی که در آغوش نه‌ای

رباعی شماره ۴۸: گر کان فضائلی وگر دریایی

رباعی شماره ۴۹: گر سنگ همه لعل بدخشان بودی

رباعی شماره ۵۰: فردا که به نامه سیه درنگری

رباعی شماره ۵۱: گویند که دوش شحنگان تتری

رباعی شماره ۵۲: آیین برادری و شرط یاری

رباعی شماره ۵۳: تا کی به جمال و مال دنیا نازی

رباعی شماره ۵۴: ای غایب چشم و حاضر دل چونی؟

رباعی شماره ۵۵: در مرد چو بد نگه کنی زن بینی

رباعی شماره ۵۶: تا دل به غرور نفس شیطان ندهی