آن را که گوش ارادت گران آفریده‌اند، چون کند که بشنود و آن را که کمند سعادت کشان می‌برد، چه کند که نرود؟
شب تاریک دوستان خدای
می‌بتابد چو روز رخشنده
وین سعادت به زور بازو نیست
تا نبخشد خدای بخشنده
از تو به که نالم که دگر داور نیست
وز دست تو هیچ دست بالاتر نیست
آن را که تو رهبری کسی گم نکند
وآن را که تو گم کنی کسی رهبر نیست
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این اشعار بیانگر ارتباط عمیق بین انسان و خداوند هستند. شاعر به قدرت و حکمت الهی اشاره می‌کند و می‌گوید که کسانی که به خداوند گوش فرا می‌دهند، نمی‌توانند از درک حقیقت باز بمانند. خداوند است که سعادت را اعطا می‌کند و هیچ‌کس نمی‌تواند به تنهایی به آن دست یابد. همچنین، در شب‌های تاریک که دوستان خدا در آن به نور الهی می‌درخشند، فقط خداوند می‌تواند راهنما باشد و کسی که خداوند رهبری‌اش کند، هرگز گم نمی‌شود. در نهایت، شاعر از بی‌کسی و تنها بودنش می‌نالد و می‌فهمد که تنها راه نجات و هدایت از سوی خداوند است.
هوش مصنوعی: کسی که به او گوش شنوایی از علاقه و ارادت داده شده، چگونه می‌تواند بخواهد بشنود؟ و کسی که به دام سعادت گرفتار شده، چه کاری می‌تواند انجام دهد که از آن رها شود؟
هوش مصنوعی: در شب‌های تاریک، دوستی‌های واقعی و محبت‌ها همچون نور روز درخشان می‌شود.
هوش مصنوعی: این خوشبختی و سعادت به قدرت جسمانی و زور بازو مربوط نیست، بلکه تنها با لطف و بخشش خداوند به انسان داده می‌شود.
هوش مصنوعی: کدام کسی را پیدا کنم که به او شکایت کنم، وقتی که دیگر داوری وجود ندارد؟ و جز تو، هیچ دستی نیست که بتواند به من کمک کند.
هوش مصنوعی: اگر کسی تحت راهنمایی تو باشد، او گم نمی‌شود و اگر تو خود گم شوی، هیچ کس نمی‌تواند تو را راهنمایی کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.