ای کرده ز خود بی خبرت یاد خداداد
غافل مشو از حسن خداداد خداداد
گر پر شود از لیلی و شیرین همه عالم
مجنون خدا دادم و فرهاد خداداد
آموخت به طفلی چه قدر شیوه ندیدم
استاد به استادی استاد خداداد
خواهم همه با خود ستم او که نیابد
جز من دگری لذت بیداد خداداد
اول قدم از پا فکند سرو روان را
مستانه خرامیدن شمشاد خداداد
آمد به لبم ارچه رفیق از غم او جان
یارب نرسد غم به دل شاد خداداد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه و غم‌انگیز است که بیانگر درد و رنج عاشق در عشق به معشوق است. شاعر به توصیف بی‌مهری و بی‌توجهی معشوق می‌پردازد و احساس ناکامی و ناامیدی خود را به تصویر می‌کشد. او از دل سنگین خود و حسرتی که از عشق می‌کشد می‌گوید و به این نکته اشاره می‌کند که حتی گاهی اوقات بهایی کوچک، مثل یک بوسه، می‌تواند تمام وجودش را تحت تأثیر قرار دهد. در نهایت، شاعر بر این عقیده است که عشق واقعی کلماتی بزرگتر از آنچه که معمولاً گفته می‌شود، دارد و شب را به عدم وجود روشنی و امید تشبیه می‌کند.
هوش مصنوعی: ای آنکه از خود بی‌خبری، فراموش نکن که لطف و خوبی خداوند را همواره به یاد داشته باش.
هوش مصنوعی: اگر تمام جهان پر از لیلی و شیرین شود، من به خاطر مجنون خداوند و فرهاد که به من داده شده، خود را از آنها بی‌نیاز می‌بینم.
هوش مصنوعی: یک کودک را به قدری یاد دادم که هیچ شیوه‌ای از استاد ندیده بودم. این نکته را به من آموخت که خود خداوند استادی بزرگ است.
هوش مصنوعی: می‌خواهم که همه با من در درد و رنج او شریک شوند، چون جز من هیچ کس نمی‌تواند از لذت ناعادلانه‌ای که او به من هدیه داده بهره ببرد.
هوش مصنوعی: در آغاز، سرو بلند قامت با ناز و اراده‌ای خاص، به آرامی و با حالتی شاداب و سرشار از احساس، درخت شمشاد را به حرکت درآورده است.
هوش مصنوعی: اگرچه دوستانم در غم او به من سر می‌زنند و به لبم می‌آیند، اما ای کاش غم به دل کسی که شاد است نرسد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.