آن سرو سهی چه نام دارد؟

کان قامت خوش خرام دارد

ماهی که به حسن او صنم نیست

رخسارش از آفتاب کم نیست

من کشتهٔ عشق آن جمالم

آشفتهٔ آن دو زلف و خالم

آن کس که دلم همی رباید

گر نیز دلم بسوخت شاید

ای دل، چه کنی خیال خوبان؟

اندیشهٔ زلف و خال و خوبان؟

معشوق چو آفتاب دارم

با او هوس شراب دارم

قومی که مقربان دینند

با دردکشان نمی‌نشینند

من پند کسی نمی‌نیوشم

چون بر لب مطربست گوشم

ای خواجه، حکایت مجازی

هرگز نبود بدین درازی

پوشیده چو نیست حال برتو

امروز می زلال بر تو

زان چهرهٔ همچو باغم، ای دوست

هرگز نبود فراغم، ای دوست

خون شد دلم از غم تو، جان نیز

بر چهره دوید و شد روان نیز

شعر خوش اوحدی روانست

گر گوش کنی به جای آنست

از گفته او ترا گذر نیست

وز شیوه عشق خوبتر نیست