منم که شیشه ام از لوح مدعا بیرنگ

نه تشنگی کش آبم، نه آرزوچش رنگ

بزیر سایه طوبی غنوده ام یعنی

نه در عنان شتابم، نه در رکاب درنگ

بچار بالش تسلیم تکیه کرده مدام

تبسم نه بصلح و حکایتم نه بجنگ

صنم بجیب نه تا خیزم از در اسلام

ردا بدوش نه تا بگذرم بشهر فرنگ

بکعبه نغمه ناقوسم آرد ار بسماع

نماز بت نکنم گر قضا شود ارژنگ

وگر سرود احد جوشد از دلم در دیر

نفس همی شکنم در گلوی سینه تنگ

برنگ و بو نیم آلوده ز آن سبب دورم

ز گلفروشی نام و شکسته رنگی ننگ

نه در مذاق من از نوش عافیت لذت

نه بر جبین من از نیش محنت است آژنگ

ز ذوق لب نگزم گر بشهد غوطه خورم

بریز آب دهان گر فرو شوم بشرنگ

هجوم دعوی من در تساوی اضداد

کنایتی است که آیینه ام ندارد زنگ

بلی چگونه بود زنگ دار آینه ای

که صیقلی کندش رأی شاه با فرهنگ

شهی که صیقل رأی هدایت افروزش

چنان زدوده ز آیینه ها کدورت زنگ

که برده شاهد ایمان برای کحل بصر

سیاهی از شکن زلف لعبتان فرنگ

مطرفشان شود از ابر لطف او بر کوه

شود چو آب و در آید بزیر صفحه سنگ

ایا شهی که بدل گرمی حمایت تو

بروی بیضه شاهین نشسته ماده گنگ

بکوی جاه تو جوید زمانه نسبت از آن

ز نور و سایه کند جلوه در لباس پلنگ

اگر دهی بضیمرت عنان نظم امور

رود بصنعت روشنگری طبیعت زنگ

بعون عینک رأی تو اعمی فطرت

کند مشاهده از نغمه صورت آهنگ

نگاشتند برای نمونه صورت دهر

جهان جاه ترا میزدند چون نیرنگ

محیط عالم جاه تو دارد آن نسبت

که بر شکوه الهیش نیست دایره تنگ

زهی مجال چو حفظت ببحر خیمه زند

که بعد از این شکند زوری در آب نهنگ

اگر نه طبع تو محمل طراز بودی کی

عروس علم نشستی بهودج فرهنگ

دل سیاه عدوی ترا اگر گویند

که نسبتی بسپهرش بود بهیأت ورنگ

برون روند عناصر عصیروش ز فلک

ز بسکه دایره آسمان بگردد تنگ

فروغ شعله قهرت فتد چو در ارحام

بچشمه سار برآید سمندر از خرچنگ

سریع‌تر به کف آرم عنان معنی را

که هیبت تو رباید ز روی اعدا رنگ