به چندان فروغ و به چندان چراغ
بیاراسته چون به نوروز باغ
روان اندر و گوهر دلفروز
کزو روشنایی گرفتست روز
که هر بامدادی چو زرین سپر
ز خاور بر آرد فروزنده سر
زمین پوشد از نور پیراهنا
شود تیره گیتی بدو روشنا
چو از مشرق او سر به خاور کشد
ز خاور شب تیره سر بر کشد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توصیف زیبایی و روشنی روز پرداخته و نوروز را به عنوان نمادی از زایش و تجدید حیات معرفی می‌کند. او از درخشش خورشید در صبحگاهان سخن می‌گوید که با طلوع خود، زمین را از روشنایی پر می‌کند و شب تاریک را کنار می‌زند. این شعر به زیبایی تحول و روشنی‌ای اشاره دارد که هر روز تازه آغاز می‌شود.
هوش مصنوعی: چقدر باغ به زیبایی و روشنی تزئین شده است، مانند نوروز که به جشن و شکوفایی معروف است.
هوش مصنوعی: در این بیت به زیبایی و روشنایی اشاره شده است که از وجود یک چیز ارزشمند و درخشان ناشی می‌شود. این چیز باعث می‌شود که زندگی و روزها روشن و شاداب شوند. در واقع به نوعی به اهمیت جوهره واقعی و اثربخشی آن در زندگی پرداخته شده است.
هوش مصنوعی: هر صبح، خورشید با درخشش طلایی‌اش از سمت شرق به آسمان می‌آید و نور خود را پخش می‌کند.
هوش مصنوعی: زمین با نور پیراهن می‌پوشد و به واسطه آن، تاریکی‌های دنیا روشن می‌شود.
هوش مصنوعی: وقتی که خورشید از سمت مشرق طلوع می‌کند، شب تاریک به تدریج کنار می‌رود و نور روز جای آن را می‌گیرد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.