اهل نظر که سوختگان بلا کشند

رسم وفا رها نکنند ار جفا کشند

آنان که رهروان وفایند، از مژه

سوزن کنند و خار جفا را ز پا کشند

پیکان غمزهٔ تو که بنشست در دلم

جان عزیز ماست، نمانیم تا کشند

گر بگذرد به صومعه بوئی ز جام تو

در پای خم عمامهٔ هر پارسا کشند

از انتظار دیدهٔ‌ ناصر سپید شد

باشد ز خاک پای تواش توتیا کشند