اگر چو غنچه کف زر نگار داشتمی

به هر طرف ز ثناگو هزار داشتمی

به باغ دهر چو بو اعتبار داشتمی

زبان شکوه اگر همچو خار داشتمی

نمی توان به کف آورد وقت خوش با جهد

به زهر پرورشم داده دایه ام در مهد

به ضرب نیش من تلخکام در این عهد

هزار خانه چو زنبور کردی پر شهد

چو شمع بزم به سر برده ام بسی شب را

ندیده دیده من هیچ روی مطلب را

گرفتی به سر انگشت مهر منصب را

ز دست راست ندانستمی اگر چپ را

در این زمانه اگر خاک پا نمی گشتم

به چشم اهل نظر توتیا نمی گشتم

به گرد کوی بتان چون صبا نمی گشتم

به درد عشق اگر مبتلا نمی گشتم

چو سیدا به جهان پافشردمی صایب

رساله را به حریفان سپردمی صایب

ز پشت آئینه خود را شمردی صایب

به عیب خویش اگر راه بردمی صایب