در جائی خواندم " دردا که غمت از تو وفادار تراست" که بنظرم دلنشین تر آمد

reply flag link

بفرموده حافظ
لاف عشق و گله از یار زهی لاف گزاف
عشق بازان چنین مستحق هجرانند
لذا بهتر بود که بیت اخر اینطور سروده میشد
بگذاشتمت غم تو نگذاشت مرا
حقا که غمت زمن وفادارتر است

reply flag link

فریبرز عزیر
عاشق هرگز معشوق را وانگذارد
پس فرموده حضرت مولانا بسیار نیکوست

reply flag link

رباعیات مولوی شرح طلب است
لذا در ابیات بیت دوم بسیار سنجیده از بگذاشت جمیع خلایق در بر بگرفته که حق را با حقیقت های جعلی جایگزین نموده اند
و غم شرط کشش و ناگریز پذیری بنده ایست که به تغیر حال ای جویای خدا گشته و چون دیگر داند عالم محضر خداست از این ناگریز پذیری عاصی شده (گرچه میگوید که ما از نا امیدی بریدیم اما چیزی که به عنوان غم مطرح شده فهم فری نیز هی که حال آنکه لذت گوارای پاکی چشید اگر در دام وسواس نی افتد از نا پاکی یعنی متعصب نشود که این خود افول است لذت تاثیر وی در هر چیز او را باز سوق دهد به تاسی از خدا)اما به هر سو که میرود میداند و میخواند خدا را اینجا خود نیز یاد هاجر افتادم در آن زمان که اسماعیل را در آغوش داشت.

reply flag link

استاد شهرام ناظری این قطعه رو در آلبوم یادگار دوست خوانده است. لطفا رفرنس دهی را تنها از روی بیب‌تونز انتخاب نکنید. چون بیب‌تونز این آلبوم را ندارد.

reply flag link

گرامی عباسی فسا

بگذاشتیَم غمِ تو نگذاشت مرا

حقا که غمت از تو وفادارتر است

کجای این بیت مشکل وزن دارد؟ معنای آنهم که شفاف است می گوید: مرا گذاشتی و رفتی ولی غم تو بامن است، غمِ تو از تو وفادارتر است که مرا تنها نگذاشته و برود

reply flag link

گرامی امیر، درود بر شما، و سپاس. من نیز نظرم بر همان: ” حقا که غمت از تو وفادارتر است“ هست چون یار ، شاعر را گذاشته و رفته و غمِ نبود یار به جا مانده، شاعر که بیوفایی نکرده که غم وفادار تر از خودش باشد، در ضمن من هیچ مشکل وزنی در بیت نمی بینم. این طور که جناب عباسی نوشته گویا بیت برایشان نا مفهوم بوده است. پاینده باشید با مهرتان

reply flag link