فرزاد گلدوست فرد در ‫۶ سال قبل، دوشنبه ۲۴ تیر ۱۳۹۸، ساعت ۰۱:۰۵ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۴۶:

رباعیات مولوی شرح طلب است
لذا در ابیات بیت دوم بسیار سنجیده از بگذاشت جمیع خلایق در بر بگرفته که حق را با حقیقت های جعلی جایگزین نموده اند
و غم شرط کشش و ناگریز پذیری بنده ایست که به تغیر حال ای جویای خدا گشته و چون دیگر داند عالم محضر خداست از این ناگریز پذیری عاصی شده (گرچه میگوید که ما از نا امیدی بریدیم اما چیزی که به عنوان غم مطرح شده فهم فری نیز هی که حال آنکه لذت گوارای پاکی چشید اگر در دام وسواس نی افتد از نا پاکی یعنی متعصب نشود که این خود افول است لذت تاثیر وی در هر چیز او را باز سوق دهد به تاسی از خدا)اما به هر سو که میرود میداند و میخواند خدا را اینجا خود نیز یاد هاجر افتادم در آن زمان که اسماعیل را در آغوش داشت.

فرزاد گلدوست فرد در ‫۶ سال و ۷ ماه قبل، یکشنبه ۲۵ آذر ۱۳۹۷، ساعت ۰۵:۳۷ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۸۳:

احترام به تمامی دوستان و سپاس از شما گرامان باید به چند نکته مختصر اشارتی داشته باشم:1_ آنکه این مجموعه اشعار حافظ ناقص است وآن سخن بلاغت در طبع فرماید که مختصر و شیوا و سلامت به شنونده خویش رسیده باشد شاه بیتی برای مثال: در میکده بستند خدایا مپسند * که در خانه تزویر ریا بگشایند.2_ درآن عصر گرچه مورخین اشارتی به جز به شاهان نذاشته اند ولی رواج مکابر در ولایت پارس رواج گسترده ای داشته و حافظ و متاخرین این عصر علوم دینی از بر کرده اند به سنت شیخ توسی که بدیع گذاشت و حافظ افضل شاگردان وبعد فاضل تر از استادان گشت همگان تصور نمودند که ایشان به کار وعظ و تدریس تا پایان عمر اهتمام خواهد ورزید و خود در ابیات اش فرماید : حافظ به خود مپوشید این خرقه می آلود (منظور از این می منیت دار است) و این صبر را نشانه دست شستن از تدریس منویات فردی به جاهلان عصری و توقف دور باطل دانسته ایشان و اشارات مکرر به آب حیات نشان از همت دوسویه معنوی میباشد که ایشان را از خود گشتی به سر گشتگی رسانیده حال که به سلاح خواست مزین گشته صفحه بر معرفت گذارده تا خود را مقیم خوان قناعت گرداند.