گنجور » مولانا » دیوان شمس » غزلیات

مولانا » دیوان شمس » غزلیات »

غزل شمارهٔ ۲۱۲۷

یا صغیر السن یا رطب البدن

یا قریب العهد من شرب اللبن

هاشمی الوجه ترکی القفا

دیلمی الشعر رومی الذقن

روحه روحی و روحی روحه

من رآی روحین عاشا فی بدن

صح عند الناس انی عاشق

غیر ان لم یعرفوا عشقی به من

اقطعوا شملی و ان شئتم صلوا

کل شیء منکم عندی حسن

ذاب مما فی متاعی وطنی

و متاعی باد مما فی وطن

حاشیه‌ها

تا به حال ۶ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 شما حاشیه بگذارید ...

محمد در ‫۱۵ سال و ۱۰ ماه قبل، چهارشنبه ۷ اسفند ۱۳۸۷، ساعت ۰۹:۴۵ نوشته:

بیت سوم عاشا فی بدن درست است یعنی چه کسی دو روح رادیده است که در یک بدن زندگی کنند
---
پاسخ: مطابق فرموده «عاشقا» با «عاشا» جایگزین شد.

reply flag link

مسعود سخندان در ‫۱۰ سال و ۱۲ ماه قبل، پنجشنبه ۷ آذر ۱۳۹۲، ساعت ۱۶:۰۳ نوشته:

سلام علیکم
خسته نباشید
به نظر بنده در مصراع دوم بیت پنجم یک کلمه جا افتاده است . تعداد هجاهای آن مصراع یک هجا از بقیه کمتر است .
خواهشمند است با بررسی اصل دیوان غزلیات شمس ، این نکته را پیگیری نمایید .
خداوند به شما قوت بدهد .

reply flag link

ناشناس در ‫۱۰ سال و ۴ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۱ مرداد ۱۳۹۳، ساعت ۲۰:۴۲ نوشته:

یـا صغـیرَ السنّ یـا رَطْب الـبــــــــــدنْ ___________________________________

یـا کریـمَ الأصل قبــــــــــــــلَ کلّ مَنْ ___________________________________
فـاح مـنک الطـیبُ مـن حـول الـیـمــــــنْ ___________________________________

یـا قـریبَ العهد مـن شُرب اللــــــــــبن ___________________________________
هـاشمـیُّ الـوجه تـرکـیُّ القفــــــــــــا ___________________________________

أنـت مـولی الـحُسن ذو الطرف الـــــــحَسَن ___________________________________
لا تـری فـی الکـون عـیـنٌ مـثلَکــــــــم ___________________________________

دیلـمـیّ الشّعـر رومـیّ الـــــــــــــذقن ___________________________________
روحُه روحـی وروحــــــــــــــــــی روحه ___________________________________

قـد تداخلنـا بذا قبـل الزمــــــــــــن ___________________________________
إنّه شـیءٌ غریبٌ فـی الهــــــــــــــــوی ___________________________________

مـن رأی روحـیـن عـاشـا فـی الـبــــــدن ___________________________________
صَحّ عـند النـاس أنّی عــــــــــــــــاشقٌ ___________________________________

دلّهـم عـنِّی نُحـولـــــــــــــــی والأفَن ___________________________________
أَدَری العُذّال مـا بـی مـن جــــــــــــوًی ___________________________________

غـیرَ أنْ لـم یعـرفـوا عـشقـی لـمــــــن؟ ___________________________________
اقطعـوا شمـلـی وإن شئتـــــــــــم صِلُوا ___________________________________

کلّ مـا ألقـاه مـنکـــــــــــــم ذاک مَن ___________________________________
إن تُمِت أو تُحـیِ ربّی مهجتـــــــــــــــی ___________________________________

کلُّ شـیء مـنکـمُ عــــــــــــــــندی حسن ___________________________________
ضـاع عـمـری فـی هـوی نفســــــــــی أجلْ ___________________________________

هـا أنـا والرحـمة مـنک والسَّکــــــــــن ___________________________________
ربّ اِغفرْ لـی بجـاه الـمـــــــــــــصطفی ___________________________________

أنـت مـولانـا الرحـیـم ذو الـمـــــــنن ___________________________________
دُلّنـی ربّی إلی هـادی السبـــــــــــــیلْ ___________________________________

إننـی فـی بـابـه شـیــــــــــــــخٌ أسنْ ___________________________________
مذنـبٌ عبـدٌ فقــــــــــــــــــیرٌ مقصدی ___________________________________

قـرعُ بـابٍ للرّجـا فـیـه سکـــــــــــــن ___________________________________

reply flag link

محمد در ‫۵ سال و ۸ ماه قبل، شنبه ۲۵ اسفند ۱۳۹۷، ساعت ۱۴:۲۹ نوشته:

میشود ترجمه این شعر را هم بگذارید سپاسگزار میشوم

reply flag link

قاموس در ‫۴ سال و ۳ ماه قبل، چهارشنبه ۱ مرداد ۱۳۹۹، ساعت ۰۷:۵۱ نوشته:

در مصراع: "غیر ان لم یعرفوا یشقی به من"
عبارت صحیح چنین است:
"غیر ان لم یعرفوا عشقی بمن"
توضیح آن که، «باء» بعنوان حرف اضافه (جر)
در زبان عربی متصل (به کلمه بعد) نگاشته
می شود و علی الاصول بسیار بعید و خلاف
فصاحت است که مولوی در میان عبارتی عربی
به یکباره (آن هم در حد یک حرف) به فارسی
چیزی بگوید و دوباره در کلمه بعدی به عربی
بازگردد...
*** بنا به درخواست دوستی که برگردان فارسی
اشعار را جویا بودند -به اجمال و در حد برگردانی
نسخته و ناسفته- سطور ذیل پیشکش می گردد:
ای خردسالی که پیکرت تر و تازه است/
و از زمان شیرخوارگی ات چندان نمی گذرد!/
ای آن که سیمایت مانند هاشمیان (سادات)
و پس گردنت چونان ترکانست/
و ای آن که مویت همانند دیلمیان و چانه ات مانند رومیانست/
جان او جان منست و جان من جان اوست/
کیست که همزیستی دو روح را در یک پیکر دیده باشد!؟/
مردمان درست می گویند که من عاشق هستم/
اما نمی دانند که من عاشق کیستم!/
خواهید مرا پاره پاره سازید و خواهید پاره هایم را بپیوندید/
که هر چه از شما رسد، در نزد من نیکوست!/
وطنم از (اشتیاق) کالابرگی که مراست، می گدازد/
و کالابرگ من از آنچه در وطنم هست، تباه می گردد/

reply flag link

محمدرضا میرزایی در ‫۷ ماه قبل، چهارشنبه ۸ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۱۴:۳۶ نوشته:

سلام،

در بیت دوم مصداقی برای مخاطب شعر به وضوح میتوان یافت، هر چند که در کوی وحدت مقصود یکیست و هر چیز غیر آن سایه های کنگره های قلعه وطن است:

نسب مهدی بن حسن به هر چهار نژاد اشاره شده در بیت به موجود است( و قابل استناد).

هر چند مولوی در مورد مذهب(راه تذهیب) رایج نظری واضح دارد:

مدتی بنشین و بر خود می گری.

reply flag link

برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.

	غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
	راهنمای نوار ابزار
	پیشخان کاربر
	اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
	اعلان‌های کاربر
	ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
	خروج از حساب کاربری گنجور
	لغزش به پایین صفحه
	لغزش به بالای صفحه
	لغزش به بخش اطلاعات شعر
	لغزش به بخش حاشیه‌های شعر
	لغزش به بخش تصاویر نسخه‌های خطی، چاپی و نگاره‌های هنری مرتبط با شعر
	لغزش به بخش ترانه‌ها و قطعات موسیقی مرتبط با شعر
	لغزش به بخش شعرهای هم‌آهنگ
	لغزش به بخش خوانش‌های شعر
	لغزش به بخش شرح‌های صوتی
	فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
	فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
	کپی نشانی شعر جاری در گنجور
	کپی متن شعر جاری در گنجور
	به اشتراک‌گذاری متن شعر جاری در گنجور
	مشابه‌یابی شعر جاری در گنجور بر اساس وزن و قافیه
	مشاهدهٔ شعر مطابق قالب‌بندی کتاب‌های قدیمی (فقط روی مرورگرهای رومیزی یا دستگاه‌های با عرض مناسب)
	نشان کردن شعر جاری
	ویرایش شعر جاری
	ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
	شعر یا بخش قبلی
	شعر یا بخش بعدی

وزن:	فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب شعری:	غزل
منبع اولیه:	ویکی‌درج

ورود به گنجور

غزل شمارهٔ ۲۱۲۷