گنجور

 
مشتاق اصفهانی

نشاط‌انگیز آفاق است اگر صاحبدمی خندد

که گر صاحبدمی چون صبح خندد عالمی خندد

ندارد گر دلم بیم و امید هجر و وصل او

چرا چون شمع در بزمش دمی گرید دمی خندد

ز عشقت ناخوش و خوش بانشاط و الفتم چندان

که از هر شادی‌ای گرید دلم وز هر غمی خندد

نگردد از غمم گر شادمان  چون شیشه و ساغر،

چرا تا من نمی‌گریم به محفل او نمی‌خندد

ندارد تاب درد دوریت ور نه ز بی‌دردی

دلم آن ماتمی باشد که در هر ماتمی خندد

درین گلشن گل از ابر بهاری خندد و آن گل

به هرجا بیند از عشاق چشم تر نمی‌خندد

ز هجر و وصل بسیار و کم او کیست غیر از من

که از غم روزگاری گرید از شادی دمی خندد

به جز مشتاق از نیرنگ بازی‌های عشق او

ندیدم کس ، به سوری گرید و از ماتمی خندد

 
 
 
هاتف اصفهانی

گر آن گلبرگ خندان در گلستانی دمی خندد

در آن گلشن گلی بر گلبن دیگر نمی‌خندد

ز عشرت زان گریزانم که از غم گریم ایامی

در این محفل به کام دل دمی گر بیغمی خندد

رفیق اصفهانی

به عالم شادمان رندی زید کز هر غمی خندد

به او گر عالمی گریند او بر عالمی خندد

خوشا رندی که بر نیک و بد عالم همی خندد

به او گر عالمی خندند او بر عالمی خندد

خوش آن بیدل که یارش گر زند زخم ار نهد مرهم

[...]

مشابه‌یابی بر اساس وزن و قافیه