|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر به زیبایی و محبوبیت آن پری اشاره می‌کند که مردم را در دام عشق و وسوسه‌های خود گرفتار می‌کند. او آرزو می‌کند که اگر قرار باشد مرگی در کار باشد، لااقل از رنج‌هایی که در دل احساس می‌کند، راحت شود. همچنین، از غم و اندوه‌هایش شکایت می‌کند که حتی مرگ هم نمی‌تواند او را آرام کند. شاعر بیان می‌کند که هنگامی که دلش از دیدن درد و رنج دیگران آزرده می‌شود، به نوعی انتقام می‌گیرد. در نهایت، او از فراموشی چاره‌ای برای میله‌های عشقش سخن می‌گوید و از دردهای بی‌پایان در زندگی شکایت می‌کند.
هوش مصنوعی: آن پری مانند موهایش که بر زمین می‌افتد، مردم را به دام عشق و جنون می‌کشاند.
هوش مصنوعی: اگر دست سرنوشت به من آسیب نرساند، برایم آرامش به ارمغان خواهد آورد.
هوش مصنوعی: آه، از شدت درد و مصیبت، حتی مرگ هم جرات نزدیک شدن به انسان دردمند را پیدا نمی‌کند.
هوش مصنوعی: اگر دل از چیزی آزار ببیند، می‌تواند انتقامش را از ما بگیرد.
هوش مصنوعی: آه، چقدر یاد دوا و درمان میلی را فراموش کرده‌ام، زیرا آن‌قدر دردی که بی‌درمان است، مرا می‌کشد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.