شبی نگذرد بر دوچشم اشک گلگون
که از دل بروما نیارده شبیخون
گر آن مه پذیرد ز من ناله و آه
از اینان متاعش فرستم بگردون
خیالت چون بر آب چشمم نشیند
بگویند بنشست شیرین به گلگون
چو باد آید آن ابروان در نمازم
که دارند از نوجگرهای پر خون
زلب خستگانرا دهی نوشدارو
نخوانم به محراب جز سورة نون
کمال اهل حکمت چوشعر نوخواننده
طبیب شفا بخش باشد به قانون
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از درد و اندوهی سخن میگوید که هر شب بر چشمانش اشک میآورد. او احساس میکند که اگر محبوبش نالههایش را بشنود، روحش از غم آزاد خواهد شد. به تصویر کشیدن خیال محبوبش بر روی چشمهایش، او را به یاد شیرین و زیبایی میاندازد. ابروان محبوبش را به بادهایی تشبیه میکند که در نماز او را میآزارد. شاعر همچنین از زخمهای جانکاه خستگان یاد میکند و میگوید که جز سوره نون، دعایی در محراب نخواهد خواند. او به کمال اهل حکمت و شعر اشاره میکند و میگوید که شاعران میتوانند مانند پزشکان شفا بخش باشند.
هوش مصنوعی: هر شبی بدون اشکهای قرمز بر چشمانم نمیگذرد، زیرا دل من هر شب برای آنکه بیان کند، دچار هجوم اندوه میشود.
هوش مصنوعی: اگر آن ماه به نالهها و آههای من گوش دهد، از اینها داراییاش را به آسمان میفرستم.
هوش مصنوعی: هنگامی که یاد تو در چشمانم آرام بگیرد، گویند که شیرین در گلهای سرخ نشسته است.
هوش مصنوعی: وقتی آن ابروان مانند نسیم در نماز من ظاهر میشوند، گویی از جوانهای پرانرژی و پُر خون به تماشا مینشینند.
هوش مصنوعی: اگر از لب خستگان، نوشدارویی به من دهی، من در محراب جز سوره نون نخواهم خواند.
هوش مصنوعی: کمال افرادی که حکمت را میشناسند، مانند شاعری است که با مهارت شعر میخواند و مانند طبیبی است که به دیگران در بهبود حالشان کمک میکند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
ز عشق نگاری شدم مست و مجنون
که باشد سر زلف زنجیر میگون
بزنجیر میگون او بسته گشتم
چو مست از می و چون بزنجیر مجنون
نگاری که . . . بر قد و خدش
[...]
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.