تا خانه دل جای تمنای تو کردیم

در خانه چراغ از رخ زیبای تو کردیم

شوریده سری جمله گرفتیم به گردن

آنگه چو سر زلف تو سودای تو کردیم

دیدیم دل و عقل ز خود دور به صد گام

آن روز که از دور تماشای تو کردیم

از پستی و بالا همه کس نعره برآورد

هر جا که حدیث قد و بالای تو کردیم

هر لحظه به ما گرم تری از ستم و جور

تا در دل آتشکده مأوای تو کردیم

بر سینه ما چند نهد فرقت نو داغ

آخر نه به این سینه تمنای تو کردیم

مالم ز متاع دو جهان بود دل و دین

آن نیز نثار قد رعنای تو کردیم

چون رفت کمال از نظرت طلعت دلدار

قطع نظر از دیدهٔ بینای تو کردیم