گر همه وقتی همه دل خون نیی

لیلی وقتی نو و مجنون نیی

نیست چو ما مردی خون خوردنت

درخور این باره گلگون نیی

در طلب زر چکنی گنج عشق

خواجه گدانی و فریدون نیی

پیش دهان و لبش ای قند مصر

قند چه خوانیم ترا چون نیی

در صفت جستن دوری ز مهر

کم نی از ماه گر افزون نیی

جای تو با دیدن ما با دلست

زین دو یقین است که بیرون نیی

ای به در خانه تو آه کمال

چون شنوی زانکه به گردون نیی