گنجور

 
جویای تبریزی

تا نهاد آن آفتاب شعله خو پا در چمن

همچو بوی گل ز هم پاشید دل‌ها در چمن

تا کدامین لعل میگونش به رقص آورده است

جلوهٔ طاووس دارد سرو مینا در چمن