ز لعل او دلی شوریده دارم

کبابی در نمک خوابیده دارم

ز شوق سجدهٔ کویت چو غنچه

به روی هم جبین ها چیده دارم

قبول داغ را انگشت تسلیم

چو شمع انجمن بر دیده دارم

بود بر پای تا قصر وجودم

حباب آسا نفس دزدیده دارم

به وصف آن در دندان، گهرها

همه بر روی دل غلطیده دارم

به رنگ جوهر آیینه دل را

به پیچ و تاب آرمیده دارم

ز درد ناله امشب آسمان را

چو ابر از یکدگر پاشیده دارم

به عالم سینه صافم زانکه جویا

دلی از خویشتن رنجیده دارم