|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به بیان بی‌اعتنایی به غم و دردهای زندگی می‌پردازد. او می‌گوید که هرگز از دردهای خود شکایت نکرده و برای زخم‌ها مرهمی نخواسته است. شاعر خود را قوی و شجاع می‌داند و قبول ندارد که در برابر کسی ضعیف شود. امید او تلخی‌های زندگی را نیز در بر می‌گیرد و از غم فاصله گرفته است. علاوه بر این، او از عشقی عمیق و رازآلود سخن می‌گوید که تنها برای خود حفظ کرده و بیگانه‌ای را در آن شریک نکرده است.
هوش مصنوعی: ما هرگز شکایتی از غم و اندوه به دل نگرفته‌ایم و حتی از زخم‌هایمان نیز نمی‌خواهیم که به درمانی اشاره کنیم.
هوش مصنوعی: ما در جنگ و نبرد، همت و شجاعت خود را به کار می‌گیریم و هرگز در برابر کسی که ناتوانی ما را می‌بیند تسلیم نشده‌ایم.
هوش مصنوعی: هرچند که در زندگی لحظات تلخی وجود دارد، اما همواره امید ما به شادابی و سرور است. ما هرگز از چشیدن غم و غصه ی زندگی پرهیز نکرده‌ایم.
هوش مصنوعی: ما تنها از دل خود به خاطر آرزوهایمان می‌تپیم و هیچ‌کس را به رازهای دل خود راه نداده‌ایم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.