ترک همره رهنمای کوی ماه من بود
چشم پوشیدن ز مردم شمع راه من بود
من که چشم عیب بینی را نمی پوشم زخلق
سر زند از هر که تقصیری گناه من بود
چون شمیم غنچه از خوناب دل جوشیده ام
سرو رنگین جلوه ای گر هست آه من بود
گر به ظاهر زان گل رو چشم می پوشم ولی
هر بن مژگان کمینگاه نگاه من بود
من چرا لرزم به خویش از آفتاب روز حشر
سایهٔ آل عبا جویا پناه من بود
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به احساسات عمیق شاعر نسبت به عشق و زندگی می‌پردازد. شاعر بیان می‌کند که ترک دوست، او را به یاد زیبایی‌ها و محبت‌ها می‌اندازد و چشم‌پوشی از دیگران به معنای پیروی از عشق اوست. او خودش را به عنوان کسی معرفی می‌کند که از عیب‌ها و تقصیرهای دیگران چشم‌پوشی نمی‌کند و از درد دل خود به عنوان نشانه‌ای از زندگی یاد می‌کند. همچنین، او در تلاش است تا عشق واقعی را از طریق نگاه و احساساتش تجربه کند و از خداوند پناه می‌طلبد تا در روز رستاخیز دچار ترس نشود. در کل، این شعر حاکی از عمق احساسات، تلاش برای فهم عشق و جستجوی آرامش در دل آشفتگی‌های زندگی است.
هوش مصنوعی: رفتن از همراهی با راهنمای مورد علاقه‌ام، به من یاد داد که باید از دیگران چشم‌پوشی کنم، زیرا خودم باید چراغ راه خودم باشم.
هوش مصنوعی: من نمی‌توانم چشم‌پوشی کنم از عیوب دیگران؛ هر کجا که تقصیری باشد، از خودم می‌دانم.
هوش مصنوعی: من به مانند عطر غنچه‌ای هستم که از دل پر خون و رنج خود برخاسته‌ام، و اگر جلوه‌ای زیبا و رنگین دارم، آن جلوه نتیجه آه و غصه من است.
هوش مصنوعی: اگرچه به خاطر ظاهر آن گل، از زیبایی‌اش چشم می‌پوشم، اما هر گاه که چشمانم را ببندم، نگاهی از آن گل در ذهنم می‌نشیند.
هوش مصنوعی: چرا من از آفتاب روز رستاخیز می‌لرزم، در حالی که سایهٔ آل عبا پناه و مرحم من بوده است؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.