نه همین رشک رخ و زلفش گل و سنبل گداخت
خاک پای باغ را تا ریشه های گل گداخت
از هوای گلستان صاف طراوت می چکد
یا ز شرم بوی زلفش نکهت سنبل گداخت؟
صد گلستان آرزو را آبیاری می کند
در خزان از بس ز هجر گل دل بلبل گداخت
همچو شبنم آب شد جویا گل از رشک رخش
نه همین سنبل به باغ از شرم آن کاکل گداخت
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به زیبایی و جذابیت معشوق اشاره می‌کند که چهره‌اش مانند گل و زلفش همچون سنبل است. او از تأثیر هوای خوب باغ و بوی زلف معشوق بر گل‌ها و جان‌مایه آنها سخن می‌گوید و حسرت دل بلبل به خاطر دوری از گل را نشان می‌دهد. همچنین، زیبایی معشوق باعث می‌شود که گل‌ها و باغ‌ها جان تازه‌ای بگیرند، و این احساسات را به آرامی و با زیبایی وصف می‌کند. در نهایت، معشوق با زیبایی‌اش به اندازه‌ای تأثیرگذار است که حتی سنبل‌ها نیز در برابر او شرمنده‌اند.
هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و جذابیت چهره و موهای محبوب اشاره دارد که باعث حسادت دیگران می‌شود. همچنین بیانگر این است که زیبایی او آنقدر عمیق و متعالی است که حتی خاک پایش هم به ریشه‌های گل‌ها نفوذ کرده و تبدیل به گل و سنبل می‌شود. در واقع، این زیبایی تأثیری فراتر از ظاهر دارد و به همه چیز اطرافش ارزش و شگفتی می‌دهد.
هوش مصنوعی: از هوای دلنشین گلستان عطر و تازگی فرو می‌ریزد یا بویی که از شرم زلف او برمی‌خیزد، عطر خوش سنبل را به یاد می‌آورد؟
هوش مصنوعی: بسیاری از آرزوها مانند گلستانی هستند که در فصل پاییز به خاطر درد جدایی، به شدت تحت فشار قرار گرفته‌اند و با دقت و توجه نیاز به آب و پرورش دارند. بلبل، که نمادی از عشق و احساس است، از غم جدایی به شدت آسیب دیده و دلتنگی‌اش او را می‌سوزاند.
هوش مصنوعی: مانند شبنم، جویا به خاطر زیبایی و جذابیت گل، به آب می‌افتد و این تنها سنبل نیست که از شرم و حیا برخوردار است، بلکه گیسوان آن نیز در برابر زیبایی دل‌فریبش ذوب می‌شود.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.