کو بهاران تا برآید از کمین ابرسیاه

این قلمرو را کشد زیر نگین ابرسیاه

تخم حسرت ریزد از هر اشک مژگان ترم

گویی از دریای دل برخاست این ابرسیاه

مایه بر می دارد از خاک سرشک آلوده ام

سینه می مالد از آنرو بر زمین ابرسیاه

هر نفس می ریزد زمژگان ترم سیل سرشک

دارد آری گریه را در آستین ابرسیاه

لشکر دی را به زور تیربارانی شکست

در بهاران جون برآید از کمین ابرسیاه

کشتیش جویا قدر گردید با چشم ترم

سایه وش افتاد آخر بر زمین ابرسیاه