هاشمی خال من ای خواجه ترکان تتار

عید مولود نبی آمد و هنگام بهار

آن یکی را پر جبریل امین مروحه دار

و آن دگر باد مسیحی دمد اندر اشجار

عید را گیو سحر گاه بفرهنگ و نها

همچو کیخسروش آورد ابا فر و بها

فرودین داشت چو کاوس زخویشش او را

شد بطوس چمن وکاوه بستان مولا

عید از ایمن غیب آمد و آورد زجود

آنچه موسی شده مدهوش جمالش بشهود

فروردین هم سوی میقات دمن کرد ورود

ساخت جلوه ید بیضای شقایق زخدود

عید آمد چو سلیمان وز صرصر باره

زاسم اعظم بسر دیو زلل زو خاره

فرودین بست چو آصف بسر از گل شاره

شاد مرغان پری عشوه اش از نظاره

عید مانا زختن تاخته موکب بیرون

کاین چنین مشک طرب پاشد از اندازه فزون

فروردین هم به رهش ریخت زقربانی خون

خون قربانیش ازلاله هویداست کنون

عید بجهاند زلاهوت بناسوت سمند

و اندر انداخت بذرات زتهدید کمند

فروردین خواست که یازد بخزان تیغ گزند

شد خزان زهره اش آب و بچمن رنگ فکند

عید را عقل نخستین چو بسر افسر هشت

ایزدش بر زبر افسر لولاک نوشت

فرودین چرخ زد از شوق دو صد بریک خشت

برد او را ز ریاحین سپهی پاک سرشت

عید ازعرش چو بر فرش پراکند نقاب

خرگه پرتو حق سود برافلاک قباب

فرودین کرد نثارش زسمن لعل مذاب

بلبلانرا بگلو از نغم آمیخت رباب

مقصد کون محمد که در ادراک عقول

انبیاراست خداوند و خداراست رسول

وربهرعالمش از قدر خروج است و دخول

فرق نزدش نه زعمق و نه زعرض و نه زطول

اولین کنز غنا کز دو جهان داشت ابا

بود با آنکه بر او کوته کونین قبا

نافی جنس اله از بدنش کسوت لا

بهر اثبات هوالله بخرقه الا

وهم افتاده کلاهی زعلا پایه اوست

جان سبک جنبشی از عشق گرانمایه اوست

ابدی فیض ازل ذره (؟) پیرایه اوست

شرع طفلی بهین بعثت او دایه اوست

ایکه گر پشه لنگی شودت داخل خیل

بجز ازکله نمرود نپیماید کیل

وان شبانیکه بگله خدمت گشت طفیل

تخت فرعون بزیر افکند اندر ره سیل

دیدی آنوقت موالید ثلاث از ام واب

که مشیت بد استرون و تقدیر عزب

خلقت سر و علن از تو پذیرفت سبب

یافت حد از شرف هیکل تو رحمت رب

کوثر از رشک لبت اشک مروق دارد

طوبی از یاد قدت دوحه رونق دارد

جعد حور از نسمات گذرت دق دارد

خاکساریست که بهر تو ستبرق دارد

عقل در ممکن و واجب زتو میجست چو راز

ذوق گفتش بحقیقت رو و بگذر ز مجاز

چون نه ممکن که بواجب کنمش نام آغاز

خود چه واجب که به ممکن شومش دستان ساز

ای نبی مدنی وی در درج ذوالمن

که دوصد موسی عمران برنطقت الکن

دارم امید که ننهی بخودم هیچ زمن

خواه در بسط فرح خواه که در قبض حزن

ملک التجار آن میر به مردی قائم

که بود ذات ورا فضل و فتوت لازم

تاج فرق فرق حاج محمد کاظم

آنکه چرخست بایوان وی از جان خادم

نزد اموال وی اندوخته یم مجسم چه بود

پیش کاخش فراین بر شده طارم چه بود

حاسد اندر بر این جان مجسم چه بود

قدر دجال برعیسی مریم چه بود

ماه و خور رانده ای از مخزن سیم و زر اوست

حاصل کون و مکان ما حضر محضر اوست

آسمان مفتخر از میمنت اختر اوست

نظر بخت بهر مرحله بر منظر اوست

درضمیرش چو زحق رتبه الهام غنود

هوش او گرزن تاثیر زاجرام ربود

بست جهدش طرق ننگ و در نام گشود

ملک را دوره اش از هرجهتی نام فزود

ایکه در تربیت ملک چو خورشید و مهی

وز شهامت فلک اندر زبر مصطبهی

باقالیم هنر خسرو دانش سپهی

آگه از سر ضمایر بهمان یک نگهی

تا زمیلاد نبی روح برآید زفتور

تا ز نزدیکی اردی شود آذر مه دور

تا تراوش نکند فکرت جیحون رنجور

که بهر مرغی انجیر خوری نی دستور