حق چو آن وهم و آن گمان دانست

چاره آن در امتحان دانست

بهر نقد خلیل خواست محک

داد فرمان که فرقه ای ز ملک

خلعت از صورت بشر کردند

سبحه گویان بر او گذر کردند

بانگ تسبیح و نعره تهلیل

بر گرفتند در جوار خلیل

زان نوای و صدای جان افزای

عقل و هوش خلیل رفت از جای

نام جانان شنید و جان افشاند

آستین بر همه جهان افشاند

ای خوش آن نغمه های دردآمیز

که بود ذوق بخش و شورانگیز

بر کند عقل را ز بیخ و ز بن

نو کند در درونه عشق کهن

چون شدند آن گروه سبحه سرای

خامش از سبحه های هوش ربای

با خود آمد خلیل و داد آواز

کین نوا را ز نو کنید آغاز

جان من از سماع ناشده سیر

بر خموشی چرا شدید دلیر

حالت صوفیان نگشته تمام

بر مغنی بود سکوت حرام

نیست در مذهب مسلمانی

جز به اتمام ذبح قربانی

مرغ را کز کف تو دانه کش است

نیم بسمل رها کنی نه خوش است

یا مکن قصد هیچ جانداری

یا چو کشتی تمام کش باری

نیم کشته نه مرده نی زنده ست

جان عاشق به آن نه ارزنده ست

حال اهل ضلال در عقبی

لایموت آمده ست و لا یحیی

قدسیان گوهر ادب سفتند

در جواب خلیل حق گفتند

تا کی این ذکر رایگان گوییم

کار کردیم مزد آن جوییم

کار بی مزد هیچ کس نکند

مزد دیده ز کار بس نکند

کار خواهی به مزد بگشا دست

گره از کار مزد بگشاده ست

زانچه دارم ز مال گفت و عقار

می کنم بر شما دو دانگ نثار

بار دیگر کنید بهر خدا

این نوای طرب فزای ادا

بر بیان بلیغ و لفظ فصیح

برگرفتند قدسیان تسبیح

بانگ قدوس و نعره سبوح

شد براهیم را مهیج روح

دل و جانش در اهتزاز آمد

وجد و حال گذشته باز آمد

وجد و حالی چنانکه هست محال

درک آن پیش عقل و وهم و خیال

بلکه نارسته از خیال و گمان

نیست ادراک آن تو را امکان

قدسیان باز لب فرو بستند

زان صدا و خموش بنشستند

بانگ برداشت آن ستوده سیر

که فدا می کنم دو دانگ دگر

باز این ذکر را اعاده کنید

شورش و وجد من زیاده کنید

جان من ماهی است و ذکر حق آب

صبر ماهی از آب نیست صواب

ماهی از آب صبر نتواند

ور کند صبر زنده کی ماند

هر چه از آب بر کنار بود

آن نه ماهی که سوسمار بود

سوسمار است زیر ریگ روان

ماهیش می برند خلق گمان

سبحه خوانان که مزد جوی شدند

مزد دیدند و سبحه گوی شدند

های و هویی فکند در ملکوت

ذکر ذوالکبریاء و الجبروت

شد خلیل از سماع آن بی خویش

ساخت طی پرده وجود از پیش

کرد بر خود لباس هستی شق

سر برون زد ز جیب هستی حق

چون دگر باره زمره ملکوت

بر لب خود زدند مهر سکوت

ناله شوق برگرفت خلیل

کانچه دارم من از کثیر و قلیل

جمله را می کنم فدای شما

تا ز هم نگسلد نوای شما

منشینید ازین سرود خموش

که شدم در سماع آن همه گوش

باز آغاز آن نوا کردند

ورد تسبیح خود ادا کردند

شد خلیل از نوای ایشان مست

داد یکبارگی عنان از دست

وقت خوش یافت زان ترانه خوش

دست همت فشاند صوفی وش

هر چه بودش ز ملک و مال پسند

جمله در پای مطربان افکند

در سماعی که در وی از سر ذوق

نفشاند حریق شعله شوق

بر خود و خلق آستین وداع

گرد خود گشتن است و آن نه سماع

ز آتش امتحان چو ابراهیم

خالص آمد چو زر ناب و سلیم

قدسیان پیش او شدند عیان

که رسولیم از خدای جهان

آدمی نیستیم ما ملکیم

نقد پنهانی تو را محکیم

آمده بهر امتحان توییم

ناقد مخزن نهان توییم

لله الحمد کامدی به شمار

چون زر ده دهی تمام عیار

تو خلیلی و در تو عشق خدای

متخلل شده ز سر تا پای

جزو جزو تو از قدم تا فرق

گشته در خلت و محبت غرق

بنده منعمی نه بند نعم

از فوات نعم تو را چه الم

گر نعم فی المثل نقم گردد

نیست عشق تو آن که کم گردد

چون دلت از خدای نشکیبد

تاج خلت همین تو را زیبد

هر گمانی که داشتیم تو را

گشت روشن که سهو بود و خطا

عشق تو ذاتی است نه عرضی

گشته صافی ز شوب هر غرضی

عشق چون بر جمال ذات بود

حاش لله که بی ثبات بود