هوش مصنوعی: این شعر از زبان یک حاسد بیان می‌کند که او به خداوند می‌گوید که چرا باید به دیگران حسادت ورزد در حالی که خداوند ذاتاً بی‌نیاز از خواب، غذا، فرزند و مکان است. حاسد می‌گوید اگر بداند که چگونه به وجود خدا نزدیک شود، دیگر کسی را در جایگاه او نمی‌بیند. به عبارتی، او به دنبال راهی است تا از حسادت خود رها شود و به حقیقت الهی نزدیک‌تر گردد.
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر از زبان یک حاسد بیان می‌کند که او به خداوند می‌گوید که چرا باید به دیگران حسادت ورزد در حالی که خداوند ذاتاً بی‌نیاز از خواب، غذا، فرزند و مکان است. حاسد می‌گوید اگر بداند که چگونه به وجود خدا نزدیک شود، دیگر کسی را در جایگاه او نمی‌بیند. به عبارتی، او به دنبال راهی است تا از حسادت خود رها شود و به حقیقت الهی نزدیک‌تر گردد.
هوش مصنوعی: خداوندا، حاسد می‌گوید که من نمی‌توانم در جایی دیگر از عقل و نظر جدا شوم.
هوش مصنوعی: به خدای بزرگی که نیازی به خواب، غذا، فرزند و همسر ندارد و از هر چیزی مستقل است.
هوش مصنوعی: اگر بدانم که بتوانم به ورودی تو برسم، هرگز اجازه نمی‌دهم کسی دیگری به صحنه پا بگذارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
ز کین دل همی جوشید بر جای
زمانی دیر و آنگه جست برپای
خداوندا در توفیق بگشای
نظامی را ره تحقیق بنمای
مرا دیدار خود آن لحظه بنمای
گره یکبارگیم از کار بگشای
مرا سیّ و دو خدمتکار بودند
همه یک خانه و یک روی و یک رای
و شاقانی چو مروارید خوشاب
سمن دیدار و خندان و شکر خای
همه سر تیز و سخت و چست و چالاک
[...]
نخواهی کَز بزرگان جُور بینی
عزیزِ من، به خُردان بَرببخشای
اگر طاقت نداری صَدْمَتِ پیل
چرا باید که بَر موران نهی پای؟
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.