گنجور

 
جهان ملک خاتون

ز عشقت تا ز خود بیگانه گشتم

میان عالمی افسانه گشتم

ز روی شوق جانان در شبستان

به شمع روی او پروانه گشتم

ز زنجیر دو زلفت ای دلارام

بگو آخر چرا دیوانه گشتم

به امّیدی که یابم گوهر وصل

غریق بحر آن دردانه گشتم

ز شادی وصالت بر نخوردم

بتا تا با غمت همخانه گشتم

کنون عمریست تا در گرد عالم

به جست و جوی آن جانانه گشتم

اگر تیغم زنی زان دست و بازو

ز تیر چشم مستش وا نه گشتم

چو راهم نیست در خلوتگه وصل

مقیم درگه کاشانه گشتم

نخواهد شد جهان معمور هرگز

بسی در گرد این ویرانه گشتم

چو سنگش پای بوسیدن نیارم

کنون بر روی زلفش شانه گشتم

 
 
 
مولانا

بیا کز عشق تو دیوانه گشتم

وگر شهری بدم ویرانه گشتم

ز عشق تو ز خان و مان بریدم

به درد عشق تو همخانه گشتم

چیان کاهل بدم کان را نگویم

[...]

جهان ملک خاتون

به بوی زلف تو دیوانه گشتم

ز خویش و آشنا بیگانه گشتم

ز شادی دور گشتم در فراقت

به درد عشق تو همخانه گشتم

چو شمع جمع جانی در شبستان

[...]

مشابه‌یابی بر اساس وزن و قافیه