آه ازین شب که نیست پایانش

وای دردی که نیست درمانش

چون به دستم نمی فتد چکنم

شبکی شمعی از شبستانش

در دماغ دلم نمی آید

نکهتی گل دمی ز بستانش

می زنم همچو بلبل سرمست

ناله ی شوق در گلستانش

آن سهی سرو بین که برپا خاست

که به جان آمدم ز دستانش

غمزه شوخ او دلم بربود

حذر اولی ز چشم فتّانش

عید رویش چو رو نمود به خلق

ای بسا جان که گشت قربانش

گل بود در جهان ولی چون من

نبود یک هزار دستانش

از کمان خانه ی دو ابرو زد

ناوکی بر دلم ز مژگانش

تا به سوفار در دلم بنشست

در جگر ماند نوک پیکانش

از غم دل جهان خراب شود

گر نه لطفی کند جهانبانش