لایق مدح در زمانه چو نیست
خویشتن را همی سپاس کنم
هر چه گویم نه تهمت است و نه لاف
از حسودان چرا هراس کنم؟
کرده باشم مقام خود را پست
گرکنم مدح و التماس کنم
سر کیوان بگردد از مستی
می دانش، اگر به کاس کنم
فرس طبع، چون برانگیزم
خاک در چشم بوفراس کنم
کلک معجز نگار چون گیرم
نی به ناموس بونواس کنم
رعشه پیریم گرفت و همان
پنجه در پنجهٔ حواس کنم
در دلم، خون اگر فتد از جوش
آتش از طور اقتباس کنم
گر جهان، پر کنم ز آب گهر
به خوی خجلت، ارتماس کنم
به چه امّید در زمانهٔ کور
شاهد طبع، روشناس کنم؟
کس زبان مرا نمی فهمد
به عزیزان چه التماس کنم؟
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر احساس ناتوانی و ناامیدی خود را از محیط و زمانه‌ای که در آن زندگی می‌کند، بیان می‌کند. او به خود سپاس می‌گوید و تأکید می‌کند که هر چه بگوید نه اتهام است و نه لاف، و از حسودان نمی‌ترسد. شاعر به نادرستی و پستی مقام خود اشاره می‌کند و می‌گوید اگر شایستگی او را زیر سوال ببرند، نباید به تمجید و التماس روی آورد. او به تحولات عاطفی و ذهنی خود اشاره دارد و از اینکه دیگران نمی‌توانند او را درک کنند، ناراحت است. در نهایت، او به این نتیجه می‌رسد که هیچ امیدی در این دنیا نیست و تلاش می‌کند تا خودش را بشناساند، ولی از بی‌توجهی دیگران ناراضی است.
هوش مصنوعی: در زمانی که شایسته ستایش نیست، به خاطر خودم نیز از خودم قدردانی می‌کنم.
هوش مصنوعی: هر چیزی که می‌گویم حقیقت دارد و نه دروغی از حسادت دیگران؛ پس چرا باید از بیان آن بترسم؟
هوش مصنوعی: اگر بخواهم مقام و جایگاه خود را پایین بیاورم، در این صورت به تعریف و تمجید از دیگران و خواهش از آنها مشغول خواهم شد.
هوش مصنوعی: اگر من می‌توانستم با نوشیدن شراب علم و دانش، سر سیاره کیوان را به گردش درآورم، این همه شوق و ذوق را از خودم دور نمی‌کردم.
هوش مصنوعی: وقتی درونم را به حرکت درآورم، مانند خاکی می‌شوم که در چشم بوفی می‌ریزد و او را منحرف می‌کند.
هوش مصنوعی: اگر قلمی که به خلق آثار خارق‌العاده می‌پردازد در دست بگیرم، هیچ چیزی نمی‌تواند مانع من شود که این کار را انجام دهم.
هوش مصنوعی: ترس و لرز پیری مرا فرا گرفته و می‌خواهم تمام تمرکز خود را بر روی حواسم بگذارم.
هوش مصنوعی: اگر در دل من خون بریزد و آتش در وجودم شعله‌ور شود، از نور و الهام طور سینا استفاده می‌کنم.
هوش مصنوعی: اگر جهان را پر کنم از آب جواهر، به خاطر شرم و خجالت، غرق خواهم شد.
هوش مصنوعی: در دنیایی که همه چیز تاریک و ناپیداست، چگونه می‌توانم امید خود را به روشنایی و شناخت بیافزایم؟
هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند صحبت‌های مرا درک کند، پس چگونه می‌توانم از عزیزانم درخواست کمک کنم؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.