تردید نوشته:

« گلرخ مه چهره بسته روی خود را با نقاب
یا به افسون کرده پنهان در دل شب آفتاب »*
من که محتاجم به نورش گو نماید چاره ای
یا نمایاند رخش را یا برآرد آفتاب
از تب سودای وصلش همچنان دیوانگان
مات و مبهوتم همیشه وقت بیداری و خواب
بهر ما سرگشتگان ماوا و منزلگه کجاست
جز سرای ساقی و نوشیدن جام شراب
ای که در دام فسونت سرخوش و حیران شدم
پای در دامت نهادم صید ما کن با شتاب
رشحه از عشق تو خواند و با غم عشقت گریست
با رخ مهتابی ات بر محفل دل ها بتاب
* رشحه