هیچ در ‫۸ ماه قبل، جمعه ۲۷ مهر ۱۴۰۳، ساعت ۲۰:۱۶ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۹۸۴:

هین که هنگام صابر‌ان آمد

وقت سختی و امتحان آمد

از پیش و پس پشت هم 

 چاله از بالا و پائین آمد 

این چنین وقت عهد‌ها شکنند

کارد چون سوی استخوان آمد

تا کی باید دل پر ز غم و اندوه 

فغان جگر ز دل پیر و جوان آمد 

عهد و سوگند سخت سست شود

مرد را کار چون به جان آمد

فریاد آزادی از سینه برآمد 

اهریمنان چو سان آمد

هله ای دل تو خویش سست مکن

دل قوی کن که وقت آن آمد

 

                           سوته دلان 

 

هیچ در ‫۱۰ ماه قبل، چهارشنبه ۱۴ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۰۸:۲۲ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر ششم » بخش ۱۲ - حکایت آن صیادی کی خویشتن در گیاه پیچیده بود و دستهٔ گل و لاله را کله‌وار به سر فرو کشیده تا مرغان او را گیاه پندارند و آن مرغ زیرک بوی برد اندکی کی این آدمیست کی برین شکل گیاه ندیدم اما هم تمام بوی نبرد به افسون او مغرور شد زیرا در ادراک اول قاطعی نداشت در ادراک مکر دوم قاطعی داشت و هو الحرص و الطمع لا سیما عند فرط الحاجة و الفقر قال النبی صلی الله علیه و سلم کاد الفقر ان یکون کفرا:

دوستت دارم مولانا تو همیشه مثل راهی پیدا هستی تو روشنایی بخش دیده و دل هستی 

                                                    سوته دلان 

هیچ در ‫۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۲ مرداد ۱۴۰۳، ساعت ۰۲:۰۱ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶۹۸:

این درد رسید به استخوان دو تا گشتیم 

از زمین برخواستیم و در آسمان بنمائی 

 

هیچ در ‫۱۱ ماه قبل، یکشنبه ۳۱ تیر ۱۴۰۳، ساعت ۱۶:۳۲ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۷۷۶:

درود بر شرفت مولا

هیچ در ‫۱۱ ماه قبل، یکشنبه ۳۱ تیر ۱۴۰۳، ساعت ۱۶:۲۶ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۷۷۵:

وهم و خیال همه بیخودی از بیخود بودن است این بیخودی.

رویت ببینم کیستی از خودی یا ناخودی یا بیخودی ای بیخودی

                                        سوته دلان 

هیچ در ‫۱ سال قبل، یکشنبه ۱۰ تیر ۱۴۰۳، ساعت ۱۳:۴۷ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر سوم » بخش ۱۰۲ - دعا و شفاعت دقوقی در خلاص کشتی:

سلام. 

شماره ۲۲

روبها پا را نگه دار ایمن از خارو کلوخ

پا چو نباشد دم چه سود ای چشم‌شوخ

 

                سوته دلان 

هیچ در ‫۱ سال قبل، جمعه ۸ تیر ۱۴۰۳، ساعت ۰۲:۳۲ دربارهٔ حافظ » ساقی نامه:

بده ساقیا آن جام خلاص که ندارند مردمم اخلاص 

بده ساقی آن جام زهر مار که آوای دل دگر برخاس

ندیدم مردمی در مردمم در این نامردمی ها من گمم 

پسندیده ندانم که گویند از ماست که بر ماست 

 

                                                     سوته دلان