تا پریشان به رخ آن زلف سمن ساست ترا

جمع اسباب پریشانی دلهاست ترا

دست بردی به رخ از شرم حریفان دانند

که تو موسائی و عزم ید بیضاست ترا

چون در آئی بسخن زنده کنی عظم رمیم

ای صنم خود مگر اعجاز مسیحاست ترا

هر که بوسید لبت یافت حیات ابدی

چشمه خضر مگر در لب گویاست ترا

همچو ترسابچگان عود و صلیب افکندی

یا حمایل به دو سو، زلف چلیپاست ترا

سر کوی تو بود محشر خونین کفنان

خود ببام آی اگر میل تماشاست ترا

به تولای تو «حاجب » به دو عالم زده پا

با چنین شوخ بگو از چه تبراست ترا