نیافت منصب پروانه چراغم شمع
شبی نکرد درین کلبه، کار داغم شمع
ز عکس گل، در و دیوار در چراغان است
شب از برای چه آرد کسی به باغم شمع
برای آنکه به پروانه نسبتی دارم
به صد دلیل کند هر طرف سراغم شمع
ز رشک شعله و پروانه داغم و هر شب
بود فتیله روشن، برای داغم شمع
نخورده‌اند حریفان بزم بر طبعم
ز هرزه‌سوزی خود کرده بی‌دماغم شمع
چراغ مجلس من تا ز نور طلعت کیست؟
که عاشق است چو پروانه، بر چراغم شمع
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره‌ی غم و حسرت شاعر برای عشق و زیبایی است. شاعر به خفا و شب، جایی که در کلبه‌اش تنها و غمگین است، اشاره می‌کند و می‌گوید که چراغش مانند پروانه‌ای در جست‌وجوی عشق می‌سوزد. او از زیبایی گل‌ها در دیوارها و حسرتی که از آن می‌برد سخن می‌گوید و تأکید می‌کند که به عشق و زیبایی پروانه‌وار احتیاج دارد. در ادامه، او به حسادتش نسبت به شعله و پروانه می‌پردازد و از اینکه دوستانش در بزم نمی‌توانند درد او را درک کنند، می‌نالد. در پایان، شاعر به زیبایی و نور عشق اشاره می‌کند و تأکید می‌کند که عاشق همچون پروانه‌ای به چراغ عشق خود می‌سوزد.
هوش مصنوعی: در این کلام، شاعر احساس ناامیدی و دلتنگی خود را از عدم دستیابی به مقام والای پروانه، که نماد عشق و فداکاری است، بیان می‌کند. او متوجه می‌شود که چراغ دلش تنها در شب تاریک و به خاطر دل‌تنگی‌هایش می‌سوزد و این حالتی از کار داغی است که به خاطر عشق و آرزوها در دلش ایجاد شده است. زندگی‌اش به گونه‌ای است که در محفل کوچکی از غم و اندوه پر شده و هیچ روشنایی واقعی ندارد.
هوش مصنوعی: شعری که اشاره به زیبایی و نورانی بودن فضا دارد، می‌گوید که خانه‌ها و دیوارها از تصویر گل‌ها زینت داده شده‌اند و شب هم روشن شده است. در این شرایط، برای چه کسی لازم است که شمعی به باغ بیاورد؟ این نشان‌دهنده‌ی زیبایی و روشنی است که به حدی است که نیازی به نور اضافی نداریم.
هوش مصنوعی: زیرا من به پروانه‌ای نسبت دارم، شمع به هزار دلیل به دنبال من می‌گردد.
هوش مصنوعی: از حسادت شعله و پروانه دلم سوخته است و هر شب برای سوختنم شمعی روشن می‌کنم.
هوش مصنوعی: در اینجا شاعر از وضعیت روحی خود سخن می‌گوید. او می‌گوید حریفان و رقبایش نتوانسته‌اند از شادی و لذت خود به او آسیب بزنند، اما به خاطر افسردگی و بی‌حوصلگی‌اش، خود را مانند شمعی در نظر می‌گیرد که بدون شعله، خاموش و بی‌فروغ است. به نوعی، او احساس می‌کند که از هیجان و شوروحال دور شده و این وضعیت او را ضعیف و بی‌انگیزه کرده است.
هوش مصنوعی: چراغی که در مجلس من می‌درخشد، از نور چهره‌ی کیست؟ زیرا هر عاشق مانند پروانه‌ای است که به نور چراغم می‌سوزد و می‌آید.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.