ساقیا لبریز کن پیمانه را
یا بمن بنما ره میخانه را
کو کمند زلف آن زیبا نگار
تا به بند آرم دل دیوانه را
شمع از عشق تو میسوزد که سوخت
گرمی شوقش پر پروانه را
بوی مِی هوشم چنان از سر ربود
که غلط کردم ره میخانه را
آشنایان را کند پامال جور
تا بدست آرد دل بیگانه را
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر دعا و خواهش شاعر از ساقی است تا پیمانه شراب را پر کند و راه به میخانه را نشان دهد. شاعر به زیبایی معشوق و تاثیر محبت او بر دل دیوانه‌اش اشاره می‌کند. او از آتش عشق میسوزد و شدت شوقش او را به اشتباه می‌کشاند. همچنین به بی‌رحمی آشنایان اشاره می‌کند که دل بیگانه را می‌شکنند. این اشعار به احساسات عمیق عشق و تمایل به رهایی از درد دل پرداخته است.
هوش مصنوعی: ای ساقی، جام را پر کن یا مرا به سمت میخانه هدایت کن.
هوش مصنوعی: شیرینی و زیبایی موی آن معشوقه باعث شده که دل دیوانه‌ام را به دام بیندازم.
هوش مصنوعی: شمع به خاطر عشق تو میسوزد، چرا که حرارت شوقش پروانه را به پرواز درآورده است.
هوش مصنوعی: عطر خوش مشروبات چنان ذهنم را مشغول کرد که فراموش کردم به کجا باید بروم و به سمت میخانه حرکت کردم.
هوش مصنوعی: آشنایان و دوستان را با بی‌رحمی و ستم تحت فشار قرار می‌دهد تا بتواند دل غیرآشنا را به دست آورد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
کاملی گفتست آن بیگانه را
کاخر ای خر چند روبی خانه را
گفت ای شه خلوتی کن خانه را
دور کن هم خویش و هم بیگانه را
گفت هست این پیر صاحب خانه را
آن پسر و او شوهر این دردانه را
تا چو بیند دور از او بیگانه را
جلوه گاه خود کند آن خانه را
باز کن آخر در میخانه را
در ببند این خانۀ افسانه را
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.