گنجور

 
قاسم انوار

با گیل دلبر گفتم که: ای جان

تی دوست داریم، تی بنده فرمان

خندید چون گل و ز ناز می گفت :

هینی خوآندی، هینی و ساکان

گفتم: غریبم و آنگاه عاشق

می دا نپرسی مسکین غریبان؟

دل تی غلامی، جان تی کمینه

خواوا و مفروش می دین و ایمان

قاسم، چه تی روز، وا کوخ و وا شو

ناچار واخشت گیلان بگیلان